เช้าวันอาทิตย์มันช่างเงียบสงบจริงๆ เลย เหมือนเมืองร้างยังไงยังงั้น “เอาไงดีล่ะตรู?” 
เป็นคำพูดที่ผมคอยจะถามตัวเองอยู่เสมอ เป็นระยะ ในช่วงที่เดินในรัศมี 2 กิโลฯ ละแวกแถบนั้น หนาวก็หนาว ไม่เห็นมีอะไรให้ถ่ายเลย...เดินไป ก็บ่นในใจดังๆ ไป และแล้ว...ก็มาเจอกับคนที่ต้องตื่นเช้าวันอาทิตย์หน้าหนาวด้วยกัน 
แต่ยังดีที่ผมไม่ต้องขึ้นไปห้อยโหนแบบนั้น Just do your job, mate! 
2
ทุกครั้ง ที่ผมได้มีโอกาสไปเยือนต่างบ้านต่างเมือง สิ่งที่ผมจะ “ต้อง” ทำเสมอนั้น ก็คือ การได้ลิ้มชิมรสชาติเบียร์ของที่นั่น พฤติกรรมแบบนี้ ได้กลายมาเป็นเครื่องหมายการค้าของผมไปซะแล้วครับ 
...เหรียญมักมีสองด้านเสมอ มีด้านสว่างฉันท์ใด ก็ย่อมมี dark side ฉันท์นั้น 
...ผมก็เดินไปสะดุดกับคำถาม ที่ส่งถ้อยคำสื่อสารมาให้ผมต้องคิดและตัดสินใจว่า จะเลือกตอบแบบไหน ระหว่างการ...กิน...ดื่ม...หรือไปเที่ยวต่อดี. What’d be your choice? 1
โกอินเตอร์อีกแล้ว อิจฉาจริงๆ 
1
ผมเดินไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ภายในรัศมีการเดินแบบวงกลม 2 กิโลเมตร สุดท้ายก็วนมาบรรจบกับระแวกมหาวิทยาลัยลอนดอน ผมเห็นผู้หญิงคนนี้ที่มุมถนนไกลๆ ก่อนจะข้ามถนนมาแล้ว แต่สิ่งที่สะดุดสายตาผมก็คือ “ซองจดหมาย” สีขาวในมือของเขาก่อนที่จะข้ามถนน และผมก็เห็น “ตู้ไปรษณีย์” สิ่งที่ผมคิดในตอนนั้น ก็คือ ผู้หญิงคนนี้ คงไม่เดินมองหา Internet Cafe แน่ๆ...แล้วเค้ากำลังจะทำอะไรล่ะครับ? ในยุคสมัยที่ทุกๆคนมี e-mail account ใช้กัน 
แต่ความ classic ของจดหมายนั้น มันก็ไม่เคยจางหายไปไหนเลย ผมยังจำความรู้สึก สัมผัส ที่ผมได้รับจดหมายจากคนที่เราคาดหวังไว้ได้เสมอ 
บรรจงแกะซองอย่างดี บรรจงอ่านถ้อยคำแรก ทุกตัวอักษร และไม่อยากอ่านไปถึงถ้อยคำสุดท้ายของจดหมายแต่อย่างใดเลย 
...มันนานแค่ไหนแล้วครับ ที่ท่านๆ ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกเช่นว่านี้? 
นี่คือภาพที่ประทับใจของผมในเช้าวันอาทิตย์ครับ วันนั้นถนนว่าง ไร้ซึ่งการจราจรแออัด และที่สำคัญ "จ่าเฉย" ไม่ได้ยื่นอยู่ตรงสี่แยกนั้นด้วยซิ ...แต่การปฏิบัติตามกฎระเบียบยังคงมีให้เห็นอยู่เสมอ (จอดนิ่งสนิทหลังแนวเส้น เพื่อดูการจราจร ก่อนปั่นจักรยานเข้าสู่ถนนหลัก)...มันทำให้นึกเปรียบเทียบกับสถานที่ที่ผมมาว่า...”อะไรทำให้คนแถวนี้ เขาเป็นแบบนี้กัน?” 1
1
) เดินทางดุ่มๆ คนเดียวมาถึงเมือง Oxford จนได้ มาถึงแล้วไงต่อล่ะ? เอาไงดี? ไปไหนดี? แล้วเดินไปทางไหนล่ะ? นี่คือ คำถามที่ครุ่นคิดอยู่ในหัวเมื่อเดินลงมาจากสถานีรถไฟที่เมือง Oxford ...คำตอบก็คือ “ไม่รู้วุ้ย” เอาล่ะซิ ใช้เวลาคุยกับตัวเองซักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจว่า ใครเขาเดินเข้าเมืองไปทางไหน ก็เดินตามเขาไป... “เดินไป...ถ่ายไป” ล่ะกัน 
1
...เอาไงดีล่ะทีนี้ เห็นนักเรียนกลุ่มนี้เขาเดินไปไหน...อยากจะรู้ ก็เดินตามไปซิ(ว่ะ) ผมบอกกับตัวเองอย่างนั้น ในเวลานั้น 
1
1
1
)
)
