หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

มหากาพย์แม่น้ำเพชร ซีซั่น 3 ... แม่ปะดลยอดมงกุฎแห่งความมันส์

มาถึงนี่แล้วยังไงก็ไม่มีถอยยังไงก็ศิษย์มีครูกันแทบทุกคน เชื่อว่ายังไงก็สามารถจะเอาตัวรอดกันได้

แม้ว่าจะวัยรุ่นกันอยู่ก็ตาม อำนาจลี้ลับอาถรรพ์ของป่าลึก จะมาอยู่เหนือจิตใจแห่งการเดินทางเป็นไม่ได้ .....

ยังไงก็ต้องไปต่อ เพราะผมไม่ยอมนอนที่ห้วยนี้เป็นคืนที่สองเป็นแน่แท้ 

ปล่อยให้เรื่องราวของเมื่อคืนยังคงสะกิดหัวใจของทุกๆคนเข้าไว้ ก้มหน้าก้มตาลุยกันต่อไป

พวกเราเร่งรีบกินข้าวเก็บข้าวของในแคมป์ให้เรียบร้อย ผมลงไปวิดน้ำเรือ

เมื่อคืนเรือทุกลำเอาเครื่องขึ้นบกหมดเพราะว่าเรือทุกลำแตกรั่วกันหมด

เรือผมหนักสุดจมไปทั้งลำต้องกู้ขึ้นมาวิดน้ำปะเรือกันหน่อย

เรือเจ้ามืดที่ว่าไม่รั่วๆ เรือมันไม่รั่วจริงๆเรือมันแตกรอยใหญ่มาก ขนาดต้องเอาข้าวสารห่อผ้าอุดแล้วตีไม้ทับอีกที

กว่าจะเก็บข้าวของออกจากที่พักได้ก็ปาไปสิบโมง เวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน การเดินทางที่แสนโหดร้ายเริ่มขึ้นอีกครั้ง

เสียงเรือดังลั่นไปทั้งราวป่า เครื่องยนต์ฮออนด้าดังสะท้านขุนเขา.......ปัง ....ปัง .....ปัง

เสียงท่อไอเสียระเบิดแสนไพเราะเสนาะหู วันนี้น้ำหนักในเรือเบาขึ้นมามากทำให้การเดินทางของพวกเราไปได้เร็วขึ้นเยอะ

แต่ก็มีอุปสรรค์หลายๆทางมาเป็นขวากหนามให้พวกเราได้ตื่นเต้นสนุกสนานกันตลอด ระยะทาง 

ใบพัดเรือที่ใช้กันมาอย่างหนักหน่วงเริ่มสั่นคลอน เริ่มบิ่นไปตามความไกลของระยะทาง

บางลำใบพัดหัก ใบหลุด กลางแก่ง ระหว่างโค้ง ต้องโดดลงน้ำจูงเรือเข้าฝั่งก่อนที่เรือจะขวางน้ำ

บางลำต้องเสียเวลางม เพราะเหลือใบเดียว เนื่องจากเมื่อว่าเปลี่ยนใบสำรองไปแล้ว

เรือผมไม่เสียใบจักรเลยสักใบตลอดขาขึ้นเมื่อวาน เรือพี่แจ๊คเปลียนไปแล้วสองใบ ต้องมาขอใบสำรองใบที่สามจากเรือลำผม

พี่โจก็ดันให้ไป ลืมไปคิดว่าเรือลำตัวเองมีใบสำรองมาอีก ระหว่างจอดพักครื่องพวกเด็กๆประกอบคันเบ็ดพายเรือตีตามแก่ง

วาดฝันปลาล่าเหยื่อตัวสวยที่พวกเค้าหวังกันเอาไว้ แต่แล้วก็เหมือนถูกผมหลอกมาเที่ยว ระยะเวลาเกือบๆชั่วโมง

ไม่มีปลาตัวใดมาฉวยเหยื่อเลย แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวลงแต่อย่างใด

พวกเด็กๆบอกว่าการเดินทางครั้งนี้ตกปลาเป็นของแถม มาถึงตรงนี้ความสนุกมันมากล้นเกินแล้ว

ผมได้ยินคำนี้ก็ดีใจ พวกเด็กๆเก็บเบ็ดติดเครื่องเรือมุ่งหน้าเดินทางกันต่อ

หนทางช่างยาวไกล ไม่รู้กี่พันแก่ง กี่หมื่นโค้ง ที่พี่โจและพี่ทิดช่วยกันพยุงเรือไม้ลำน้อยลำนี้รอดผ่านมาได้

เหมือนผมกำลังท้ายทายธรรมชาติ ท้าทายพระเจ้า ดั้นด้นเข้าไปในดินแดนที่ไม่น่าจะย่างกรายเข้าไป

แต่ในความเป็นจริงก็น้อยคนนักที่เดินทางขึ้นมาไกลจนถึงที่นี้

จุดหมายของเราตอนนี้คือ ห้วยแห้ง .....

หากมีเวลาเดินทางเหลือ จะเดินทางต่อไปตั้งแคมป์ที่ห้วยเต่าดำ หรือ ยาวไปไกลจนห้วยสีเสียดก็เป็นได้ .......

เรือไม้โกโรโกโสของผมกำลังเร่งเครื่องเต็มเหยียดหวังจะทวนน้ำเลี้ยวโค้งหักศอกให้พ้นตอตะเคียนจมน้ำตอนี้ให้ได้

พี่โจเสื้อหัวเรือเข้าซ้ายเบียดตลิ่ง ยกหางดันเข้าหวังจะให้เข้าโค้งเบียตอให้ได้ แต่แล้วภาพที่ผมต้องจำไปอีกนาน

ใบพัดเรือยกอยู่กลางอกกาศกำลังเลี้ยงรอบเครื่องรอบจัดอย่างเต็มที่ ผมมองเห็นภาพเดียวกับพี่โจในเสี้ยววินาทีนั้น

ใบพัดหลุดออกจากหาง หมุนควงตัดเถาวัลย์ลอยเข้าป่าไปในทันที มันกระดอนหินตกลงน้ำเห็นคาตา

ดั่งงูโดนตีขนดหาง เรือลำผมไม่มีหางเสือหัวเรือเบนเข้าหาตอทันทีที่เรือหมดกำลังจากเครื่อง

ท้ายกำลังจะงัดกับหินเรือจะขวางน้ำกลางลำ พี่ทิดโดดลงน้ำตูม เอาตีนยันตอตะเคียนเอาหลังยันเรือ

แยกเขี้ยวออกด้วยความเจ็บปวด พี่โจโดดลงเรือทางด้านท้ายยึดท้ายเรือให้สู้น้ำไว้ไม่ให้ขวาง ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

พี่ทิดกลับตัวจูงหัวเรือแปะตลิ่งได้ทันท่วงที แล้วผมช่วยอะไร ผมนั่งวิดน้ำเรือเหงื่อแตกต่อสถานะการณ์ที่รวดเร็วไม่กี่วินาที

พวกเราสามคนช่วยกันงมหาใบจักรเรืออยู่นานสองนาน สุดท้ายก็หาไม่เจอไม่มีใบสำรอง

ไม่รู้ต้องไปอีกไกลแค่ไหนกว่าจะถึงที่พักกว่าจะเจอเพื่อน เราสามคนกลายเป็นเรือลำสุดท้ายที่ซวยที่สุด

แต่หวังว่าคงจะอีกไม่นานเพื่อนคงจะผิดสังเกตุวิ่งลงมาตาม เราสามคนต้องช่วยกันลากเรือทวนน้ำขึ้นแก่ง

ขึ้นวังกันอย่างทุลักทุเล น้ำเย็นไหลแรง เชี้ยวกราก พี่ทิดลากหัว ผมลากกลาง พี่โจลากหาง

กว่าจะผ่านไปแต่ละแก่งเล่นซะน้ำลายเหนียว พอถึงวังน้ำลึกพี่ทิดขึ้นหัวเรือพายไป ผมเกาะกลางลำเรือลอยตัวตามไป

พี่โจคร่อมท้ายเรือ เอาตีนพุ้ยน้ำช่วยประคับประคองกันไป " เหนื่อยแสนสาหัส " แต่พวกเราสามคนก็ยังยิ้มได้

พอถึงแก่งตื้นเราสามคนลงเรือลากไปตามจุดที่นัดไว้ ไอ้แก่งนี้มันมหาโหดเสียเหลือเกิน ทางน้ำไหลประมาณ สี่แมตร

เบียดแคบเหลือเมตรกว่า แก่งสูงชัน แถมมีไม้ล้มขวางทางอีก พวกเราจูงกันลากกันเลือดตาแทบกระเด็น

เรี่ยวแรงปานไหนถูกเค้นออกมาจนสุด พี่ทิดหัวเรือแรงหมดเป็นคนแรก ลอยกระเด็นตามน้ำมากระแทกผม

แกหลุดลงร่องน้ำไหลแรงจับต้นไม้ยึดเข้าฝั่งไว้ได้ ผมหลุดออกจากเรือเป็นคนที่สองเพราะสิ้นแรงเต็มที หลุดมาปะทะพี่โจเต็มๆ

ผมจับกอตะใคร้น้ำ หรือดงหนามก็ช่างมัน ลากตัวเองขึ้นฝั่งไว้ก่อน หันมามองพี่โจ ที่กำลังคับขันกำลังดันท้ายเรือ

ประคองให้หัวเรือไม่ขวางกลางน้ำอย่างสุด ชีวิต ผมมองเห็นแกแยกเขี้ยวฟันขาวอย่างคนใจสู้

พี่ทิดที่ประคองตัวได้ก่อน ไว้ทายาทกระโดดจับหัวเรือได้ทันเวลา ผมกลับเข้าประจำตำแหน่งอีกครั้ง พวกเราช่วยกันลากไป

ความเหนื่อยไม่ต้องพูด แทบจะไม่มีเสียงออกมาจากลำคอ ผมยกแกลลอนเหล้ากรอกใส่ปากเสียสามสี่อึก

ให้ร่างกายร้อนวูบวาบดังเดิมก่อนที่ตะคริวจะกินขาเพราะความหนาวเย็นและออก แรงมาก

อีกด่านที่เราจะต้องเจอคือ ยกเรือข้ามขอนไม้ อันนี้ไม่ยาก แต่โค ต ร จะเหนื่อย

เสียงพี่โจด่าพวกที่ไม่ยอมลงมาตามขโมงโฉงเฉง ยกเรือข้ามขอนมาได้สักพัก

ก็ได้ยินเสียงเพื่อนกู่เรียกโหวกเหวก .......และแล้วก็มาถึง "ห้วยแห้ง"  เป็นเวลา 13.00 พอดิบพอดี ........

เราขับเรือลอดซุ้มไม้มาตลอดทั้งสองวัน เส้นทางของการผจญภัยโดยแท้ ........

เถาวลัย์เกี่ยวหงายท้อไปไม่รู้กี่ที โดนหนามบาดหมือบาดหน้าไม่รู้เท่าไร 

ไหนจะมดกัดอีก ........โหดมากมาย ...... มันส์แท้ ...

มาขึ้นแก่งที่นี่ ............ลืมแม่น้ำเพชรไปได้เลย ............... สุดยอด ...แห่งความดิบ ......

แก่งนี้แวะตีกันสักพัก .............กว่าจะมาถึงแก่งนี้ได้ .......... หนามล่อไปทั้งตัว  .....

หนามเกี่ยวเต็มหน้าลูกพี่ผมเลย ..............
เชื่อไหมว่า เส้นทางนี้ นอนหมอบขับเรือ มาเกือบๆครึ่งทาง ...... เหมือนนอนหมอบแข่งรถมอเตอร์ไซค์ .....

แวะให้เด็กๆตีเบ็ดกันหน่อย .......เรือกำนันต้อ กับเรือผม ก็ลอยลำกินเหล้ากัน ..........เต็มเก๊ะ ...

ผมถามเด็กๆว่า ............เข็ดไหม ....มันตอบกันว่า ไม่เข็ด ....

อยู่บ้านมีทุกอย่างสดวกสบาย ผมว่ามันน่าเบื่อ ออกมานอนกลาป่า ลำบากเสียบ้าง เหนื่อย อด ทรมาน

ผมว่า ความสุขที่แท้จริง ................." มันไม่ได้อยู่ที่ความสดวกหรือสบายของร่างกาย  ความสุขที่แท้จริง

มันอยู่ที่จิตใจที่สงบและสุขกับเหตุการณ์ที่เราเผชิญ

แม้ว่าจะลำบากแค่ไหน ร่างกายเป็นทุกข์ แต่จิตเป็นสุข .......ความสุขแห่งอนัตตา ก็เกิดขึ้นได้  "

ความมันส์ ............แบบ  เต็มเก๊ะ .......