หลายเดือนผ่านพ้นไป ที่ห่างหายไปจากกระทู้ภาพถ่าย  แต่ผมก็ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิดที่ไหนแต่อย่างใด ก็ยังคงวนๆเวียนๆ ลอยตุบป่องตามกระแสน้ำ ชัก(โครก)ไม่ลงโถซะที รอวันที่มีแรงดันเหมาะๆ โผล่พรวดขึ้นมาพร้อมกับการนำเอารูปใหม่บ้าง เก่าบ้าง มาปัดฝุ่น ปรุงแต่ง คลุกเคล้ากับเหล่าวิชาที่ได้เรียนมาจากครูๆ เพิ่มเติมรสชาติ และสีสันที่ไม่(อยาก)เหมือนชาวบ้านชาวช่อง เข้าไปในภาพ จนกระทั่งงอกออกผลมาเป็นงานในกระทู้นี้ ในแบบฉบับ...ไม่รับประกันความพอใจ(ของผู้ชม)

ขึ้นย่อหน้านี้ “ไม่ว่าเราได้ถ่ายภาพนั้นๆ ไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม เราจะยังจดจำเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับภาพนั้นๆ ได้เสมอ” เป็นคำพูดของครูที่ร้านอินโฮม ที่ยังคงผุดขึ้นมาในห้วงความคิดของผมเสมอเช่นกัน เพื่อพิสูจน์ผลลัพธ์นี้ ผมได้นำภาพต่างๆในกระทู้นี้ไปตัดแต่งให้กลายพันธุกรรม ให้ลืมสภาพต้นฉบับ เช่น ภาพเปิดกระทู้นี้ ผมจำได้ว่า ผมเพิ่งจะร้อนวิชาจากร้านอินโฮมมาได้ไม่นาน ก็ได้ออกรอบไปฝึกซ้อมวิชา ชักชวนนางแบบส่วนตัวไปเดินชายทะเล  จังหวะฟลุ๊คๆ ให้สายลมพัด ชัตเตอร์ลั่น

ฤกษ์ดีแห่งวันเลิกทาสนี้...ผมจึงนำภาพต้นฉบับ เก่าบ้างใหม่บ้าง มาเลิกทาสทางความคิด ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่ายแนว Portrait หรือ Close-up ใส่ความจัดจ้านและอะไรต่อมิอะไรลงไปลงไปในภาพ แล้วแต่ว่าความคิดและอารมณ์ตอนนั้นจะพาไป ไม่ว่าผลแห่งการตัดต่อพันธุกรรมภาพจะแตกต่างจากต้นฉบับเพียงใดนั้น ผมก็ยังจดจำเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับภาพนั้นได้เสมอ บทพิสูจน์แห่งคำพูดของพี่เล็ก-แปดริ้วในวันนั้น ก็ยังเป็นจริงมาจวบจนถึงวันนี้ ทว่า ทุกอย่างที่ครูๆ ได้พร่ำสอนผมมา เกี่ยวกับการถ่ายภาพที่ดี มีความคมชัดนั้น ผมทำตรงกันข้ามเกือบจะทุกอย่างขณะ Process ภาพ ต้องขออภัยครูที่ผมไม่เชื่อฟังตามที่ท่านได้พร่ำสอน ภายใต้กระทู้นี้ ณ ที่นี้

ผมไม่ใช่ผู้รู้ใดๆ ในการถ่ายภาพนะครับ ผมเป็นเพียงแค่คนธรรมดาที่ชอบการถ่ายภาพ และไม่ชอบอยู่ในกรอบ(ทางความคิด)ก็เท่านั้นครับ และก็เช่นเคยนะครับ วิพากษ์ วิจารณ์ อัลบั้มฉบับนี้ กันได้เต็มที่ครับ คำวิพากษ์ วิจารณ์ของท่าน “เป็นครู” ให้ผมได้เรียนรู้ หากท่านใดมีรูปภาพทำนองเดียวกัน ก็นำมาร่วม Share & Learn การถ่ายทอดความคิดผ่านภาพถ่ายกันได้นะครับ