หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                                                        จดหมายเหตุจากหมู่บ้าน บทรำพึงถึงคนเมือง

                                                                                                        ............อีกความทรงจำ ถึงแม่..........

                ทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน ผมจะไม่ลงรถตรงหน้าบ้าน ผมจะลงก่อนจะถึง หรือเลยบ้านไป เพราะผมมักจะแกล้งแม่เสมอ
ตอนเช้า ๆ แม่มักจะออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน ดูเป็ด ดูไก่ ดูต้นไม้ใบหญ้าของท่านเรื่อยเปื่อย...และมักจะมานั่งพักผ่อนที่ใต้ต้นมะขามแห่งนี้ .....ได้การล่ะเห็นเป้าหมายแล้ว ...อิอิ

              "แม่ใหญ่ หมากัดบ่ล่ะ ข่อยมาขอซื้อปลาแด กเจ้าแน ได้ยินว่าปลาแด กเจ้าแซบ ข่อยสิเอาไปจ้ำกับข้าวเหนียว ข่อยยังบ่ทันได้กินข้าวเซ่าเลย" ผมปลอมเสียงเพื่อไม่ให้แม่จำได้

              "ไผล่ะนั่นข่อยบ่ค่อยได้ยิน ตากะแนมบ่ค่อยเห็น เจ้าอยู่บ้านใด๋ล่ะ มีอยู่ปลาแด ก เจ้าสิเอาจักบาด เจ้ามีเข่ากินกับบ่ล่ะ" แม่ร้องตะโกนทักทาย ด้วยความเป็นห่วง

ต่างฝ่ายต่างสนทนากันได้สักพัก ผมก็เดินเข้าไปใกล้ ๆ แม่ และทำเสียงปกติ จนท่านเห็นหน้าผมชัดเจน พร้อมกับเข้าไปโอบกอดแม่....

              "เอ๋า...บักหล่าตี๊เนี่ย ป๊าดดดด...ฮ่า ๆ ๆ แม่นึกว่าผุใด๋" พร้อมกับเอากำปั้นมาทุบที่หัวผมเบา ๆ "หืย...บักบ้า"

แต่...ตกมาปีนี้...ทุก ๆ ครั้งที่ผมก้าวลงจากรถโดยสารประจำทาง ผมไม่เห็นแม่มาเดินอยู่หน้าบ้าน ไม่เห็นแม่มายืนให้อาหารไก่อยู่หน้ายุ้งข้าว
ไม่เห็นแม่มากวาดใบไม้อยู่หน้าบ้านให้ผมได้แกล้งเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา... เพราะแม่ไม่สบาย

หลังจากที่ผมวางกระเป๋าและของฝากที่ซื้อไปจากตลาด ผมจะเข้าไปกราบเท้าแม่ที่นอนอยู่ในมุ้ง และจะปลุกให้แม่ตื่น

                  "อิแม่ ๆ ๆ ผมมายามเจ้า เป็นจั่งใด๋แน" ผมพูดเสียงดังกึ่งตะโกน

                  "หือ...ไผเนี่ย...โอ้ย บักหล่าตี๊ มาฮอดแต่เหิงท่าว" ท่านจะยิ้มทักทาย และรู้สึกว่าท่านจะสดชื่นเป็นพิเศษที่ได้เห็นหน้าลูกซายหล่า (ลูกชายคนสุดท้อง)

หลังจากทักทายได้สักพัก ท่านก็จะหลับต่อ จะลุกขึ้นมารับประทานอาหารเช้าก็ประมาณ 5 โมงเช้า

ขณะที่ผมอยู่บ้าน ท่านก็จะจัดแจงเตรียมโสร่งมาให้ผมเปลี่ยน เวลาที่ผมจะอาบน้ำท่านก็จะหาผ้าขนหนูมาให้ เวลาที่ผมจะนอนท่านก็จะสั่งพี่สาวให้ปูที่นอนและกางมุ้งให้ผม
และท่านจะคอยมาส่องดูที่มุ้งว่าผมมีหมอนมีผ้าห่มหรือไม่ ถ้าไม่มีท่านก็จะบอกให้พี่สาวจัดการให้ ก่อนที่ท่านจะกลับไปยังที่นอนของท่าน ท่านก็จะเดินรอบ ๆ มุ้งเพื่อตรวจสอบดูรอยขาดของมุ้งเพราะกลัวยุงกัดผม....คักปานนั้นแหล่ว...

วันที่ผมจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ท่านจะนั่งมองผมทุกฝีก้าวไม่ให้ละสายตา และจะคอยพูดย้ำประโยคเดิม จนกว่าผมจะออกจากบ้าน

"ฟ่าวอาบน้ำแต่งโตซะท่าวมันสิบ่ทันรถ ให้หลานขับไปส่งอยู่อำเภอ ถ้าบ่ทันแล่วมันสิได้ซื้อตั๋วใหม่เด้" บางครั้งต้องรีบออกจากบ้านมานั่งตบยุงรอรถที่อำเภอเกือบ 2 ชั่วโมงก็มี...

กลัวลูกซายหล่าจะไม่ได้กินข้าว แม่จะเอาถุงก๊อปแก๊บห่อข้าวเหนียวปั้นใหญ่ ๆ และทอดปลา ทอดไก่ ที่พอจะหาได้ และจะเอาขวดน้ำอัดลมเก่า ๆ กรอกน้ำไว้ให้เรียบร้อยแบบครบเซ็ต
ถ้าผมบอกว่าไม่เอาหรือตอบปฏิเสธของฝากจากท่าน ท่านก็จะแสดงสีหน้าผิดหวังอย่างแรง เห็นแล้วก็อดสงสารท่านไม่ได้ ระยะหลังผมจึงไม่กล้าปฏิเสธ

                  "เอาไปจกกินเทิงรถเด้อหล่า ถ้าอยากอายคนกะเอาใส่กระเป๋าไปแกะกินกรุงเทพฯ กะได้มันจั่งสิบ่ได้ซื้อเพิ่น"

เมื่อเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯ ผมก็จะโทรไปบอกพี่สาวให้รายงานให้แม่ทราบด้วยว่าผมเดินทางถึงกรุงเทพฯ ด้วยความปลอดภัย...แม่จึงจะสบายใจ
ไม่เช่นนั้นท่านจะคอยถามพี่สาวตลอดเวลา "บักพลมันฮอดกรุงเทพฯ แล่วบ่ล่ะนาง โทรถามมันเบิ่งแนเปี๋ยง"

      ผมเข้ากรุงเทพฯ ปลายปี พ.ศ.2531 นี่ก็ปลายปี พ.ศ.2555 ผมก็ยังได้ยินประโยคนี้ทุก ๆ ครั้งที่ผมจะเดินทางกลับจากไปเยี่ยมแม่

                                  ประโยคที่แม่มักจะถามก่อนที่ผมจะกราบลาท่านกลับกรุงเทพ ก็คือ.... "มึงมีเงินค่ารถบ่ล่ะบักหล่า"

                                                                                                                                        .......................................ไกลบ้าน .....................