หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ครั้งหนึ่ง ..... มีบ้านหลังหนึ่งมีสามี ภรรยา ลูกชาย และอาม่าแก่ๆคนหนึ่ง

      อาม่าแก่มากและไม่แข็งแรง  มีอาการมือสั่นตลอดเวลา

      ทำให้ถือของลำบาก  โดยเฉพาะเวลาทานข้าวร่วมกับครอบครัว

      อาม่าจะถือชามข้าวได้ลำบากและทำข้าวหกลงบนโต๊ะตลอดเวลา

      ลูกสะใภ้อาม่าก็รู้สึกหงุดหงิดและรำคาญกับเรื่องนี้มาก
  จึงปรึกษากับสามีว่า นางทนไม่ได้ที่เห็นอาม่าทานข้าวหกเลอะเทอะเกลื่อนโต๊ะ
  มันทำให้นาง กินข้าวไม่ลง 
สามีก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเขาไม่สามารถ หาวิธีทำให้มืออาม่าหายสั่นได้

      จากนั้น ไม่กี่วัน    ลูกสะใภ้ก็พูดกับสามีเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกว่า

      จะไม่แก้ไขอะไรเลยหรือ  นางทนไม่ได้แล้ว

      หลังจากโต้เถียงกันไปสักพัก      สามีก็ยอมแก้ไขตามคำแนะนำของภรรยา  นั่นคือ

      เมื่อถึงเวลาทานข้าว  เขาก็จัดโต๊ะให้แม่นั่งแยกต่างหาก

      ตามลำพังคนเดียว  โดยใช้ถ้วยข้าวราคาถูก ๆ บิ่น ๆ

      เพราะอาม่าชอบทำถ้วยแตกบ่อย ๆ

      เมื่อถึงเวลาทานข้าว อาม่าเศร้าใจมาก

      เพราะอาม่าก็ไม่มีปัญญาจะแก้ไขอะไรได้

      นางนึกถึงอดีตที่นางเคยเลี้ยงดูลูกชายด้วยความรักเสมอมา

      นางไม่เคยปริปากบ่น หรือย่อท้อต่อความเหนื่อยยาก

      เวลาที่ลูกชายเจ็บไข้    นางก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี

      เวลาที่เขามีปัญหา  นางก็ช่วยแก้ไขทุกครั้ง

      สภาพร่างกายของนางที่ทรุดโทรมเป็นที่รำคาญของลูกสะใภ้ในวันนี้  ก็คือผลจากการอดทน ตรากตรำทำงานหนักมาเป็นเวลายาวนานในวันก่อน ๆ  เพื่อให้ลูกชาย..หรือสามีของลูกสะใภ้ในวันนี้ได้เล่าเรียน..

      มีความรู้..มีอาชีพการงานที่ทำให้ลูกเมียอยู่สุขสบาย

      แต่ตอนนี้อาม่าเสียใจมาก..รู้สึกว่า..ตัวเองไร้ค่า..ถูกทอดทิ้ง 

      หลายวันผ่านไป..

      อาม่ายังคงเศร้าสร้อย รอยยิ้มเริ่มจางหายจากใบหน้า 

      หลานชายตัวน้อยของอาม่าซึ่งเฝ้าจับตาทุกอย่างมาโดยตลอด

      ก็เข้าไปปลอบใจและบอกคุณย่าว่า เขารู้ว่า..

      คุณย่าเสียใจมากแค่ไหน  ที่ถูกพ่อแม่ของเขาปฏิบัติต่อท่านเช่นนี้

      และเขาก็บอกท่านว่า  เขามีวิธีที่จะให้อาม่าได้กลับ

      ไปทานข้าวร่วมกับทุกคนได้เหมือนเดิม

      ความหวังเริ่มเบ่งบานขึ้นในหัวใจของหญิงชรา

      นางถามหลานชายว่าจะทำอย่างไร

      เด็กน้อยได้แต่ตอบเพียงว่า  " เย็นนี้ขอให้คุณย่าแกล้งทำชามข้าว

      ของคุณย่าตกให้มันแตก..เหมือนกับไม่ได้ตั้งใจนะครับ"   

      อาม่าได้ฟังก็แสนจะแปลกใจ

      แต่หลานชายตัวน้อยก็คงยืนกรานให้คุณย่าทำตามที่เขาบอก

      และบอกว่าที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าทีของเขาเอง

      และแล้ว..เมื่อได้เวลาอาหารเย็น

      หญิงชราก็ตัดสินใจลองทำตามที่หลานพูด  เพื่อจะดูว่า

      หลานชายมีแผนการอะไร  นางจึงยกถ้วยข้าวใบเก่าที่เต็มไปด้วยรอยบิ่นขึ้น

      แล้วแกล้งปล่อยลงบนพื้น  เหมือนกับทำหลุดมือ 

      ถ้วยข้าวเก่าใบนั้นหล่นแตกกระจายไม่มีชิ้นดี!!!!!

      ลูกสะใภ้เห็นดังนั้น    ก็ลุกขึ้น  เตรียมจะด่าว่าอาม่าทันที

      แต่แล้ว..ลูกชายตัวน้อยของเธอ  กลับรีบชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

    " ว้า..คุณย่าทำไมทำชามแตกซะเละหมดล่ะครับ 

      นี่ผมอุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่า..จะเก็บชามใบนี้ไว้ให้คุณแม่ผมใช้ต่อ

      แล้วเนี่ยผมจะเอาชามเก่าที่ไหนมาให้คุณแม่ผมใช้

      ตอนแม่แก่เท่าคุณย่าล่ะครับ ??"

      ลูกสะใภ้เมื่อได้ยินลูกชายพูดเช่นนี้ก็ถึงกับอึ้งงงงง....หน้าซีด ด่าไม่ออกอีกต่อไป

      นางรู้สึกได้ทันทีว่า...ทุกสิ่งที่นางทำลงไปในวันนี้ย่อมจะเป็นตัวอย่าง

      ให้ลูกชายของนางปฏิบัติต่อนางในวันหน้าเมื่อนางแก่ตัวลงเช่นกัน

      นางรู้สึกอับอายและสำนึกผิดต่อการกระทำของตัวเอง

      ตั้งแต่นั้นมา  ทุกคนในบ้านก็นั่งทานข้าวร่วมกันตลอดมา...................