หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                        ความสำเร็จของคนเรามิได้วัดกันที่อายุ  ผมเชื่อว่าคนหนุ่มสาวที่ประสบความสำเร็จคงมิได้เกิดจากความบังเอิญ
                                            ความขยันมุมานะอย่างเดียวคงยังไม่เพียงพอที่จะหนุนนำให้พวกเขาก้าวไปสู่จุดหมายที่ตนต้องการ  ความอ่อนน้อมถ่อมตน 
                                            อัธยาศัยที่ดีมีมนุษย์สัมพันธ์ต่อคนรอบข้าง  ไม่ว่าจะเป็นคนใต้บังคับบัญชา  เพื่อนฝูง ฯลฯ  การก้าวย่างไปบนทางเท้าเดียวกัน
                                            อย่างไม่แสแสร้ง  ย่อมได้รับความชื่นชมจากคนที่ร่วมสัญจรด้วย  แม้ว่าจะเป็นเพียงไม่กี่วันที่ได้ร่วมทำกิจกรรมด้วยกัน
                                            มันเพียงพอที่จะทำให้ผมรู้ว่าทำไม? ความสำเร็จจึงอยู่ในอุ้มมือของพวกเขา

                                                          เครื่องออลนิปอนแอร์ไลน์นำคณะทัวร์เราออกจากสนามบินสุวรรณภูมิตอน  9  โมงเช้า  ราวบ่าย  2 ครึ่งของไทย
                                          เราก็ถึงเมืองปลาดิบตามเวลาที่สนามบินนาริตาประมาณ  4  โมงเย็น
                                        เรามีเวลา  3  ชั่วโมงโต๋แต๋ที่สนามบิน  เปิบราเมงกันแล้วเราบินข้ามแปซิฟิกผ่านเส้นแบ่งเวลาสากล
                                        แต่วันที่ไม่เปลี่ยนเท่ากับว่าเราบินจากเช้าวันที่  25  ไปหาเช้าวันที่  25  ใช้เวลาจากไทยถึงฮอนโนลูลูกว่า  13  ชั่วโมง
                                        เราจะบินต่อไปฮาวาย  แต่คุณกันเข้มงวดมากกับการเข้าเมืองของคณะทัวร์ไทย  ขณะที่รอกระเป๋า
                                      ไกด์แจ้งว่ากระเป๋าใส่เสื้อผ้าของใครที่ล็อคกุญแจให้ไปช่วยเปิดล็อกด้วย เนื่องจากตม.จะค้นกระเป๋าทุกใบ
                                      อย่างนี้น่าจะแกล้งกันมากกว่าที่จะค้นหายาเสียสติ  ทำให้เราตกเที่ยวบินที่จะบินต่อไปฮาวาย
                                                  เราโซ้ยสเต๊กกันที่ร้าน Stenyer Raysในสนามบิน  แล้วเปลี่ยนโปรแกรมไปช้อปปิ้งที่ห้าง ALA MOANA SHOPPING CENTER
                                        เพื่อรอเวลาขึ้นเครื่องตอน  1  ทุ่ม  ซึ่งทางสนามบินจัดให้
                                               

                                                ขณะที่เราจะออกจากประตูขาออก พวก ตม. ร่วมสิบคนยืนกอดอกขวางประตูไม่ยอมให้พวกเราออก
                                      อ้างว่ามีคนเล็ดลอดเข้าเมืองโดยไม่ผ่านการตรวจ  ต้องรอให้พวกเขาหาคนเถื่อนเจอก่อน  ผมยกกล้องจะเก็บภาพ
                                      พวกเขาห้ามถ่ายรูป  ผมนั่งลงแล้วเอาสมุดออกมาบันทึกเหตุการณ์ได้ 2 – 3  บรรทัด  พวกเขาก็ปล่อยพวกเราออกได้
                                                  หมายเหตุ.. ตอนที่เราลงจากเครื่องเข้าคิวรอตรวจคนเข้าเมือง เพียงแค่พวกเราไม่ยอมแยกแถวไปต่อแถวใหม่ตามที่
                                      ตม.สาวบอก  หล่อนจึงไปตามเจ้าหน้าที่หญิงอีกคนที่ตัวใหญ่กว่ามาตัดแถวพวกเราให้ไปต่อแถวอีกช่อง
                                      แต่ก็ไม่มีใครทำตาม  เพราะคิวแถวนั้นก็ยาวพอกัน ....เพียงแค่นี้เองละหรือ?....

                                                    โมงเช้าเสียงกริ่งโทรศัพท์ปลุกให้แต่งตัว  แล้วขึ้นรถรางไปเปิบบุฟเฟ่ต์ที่อีกสถานีหนึ่ง

                                                    วันนี้เราจะไปชมอุทยานแห่งชาติ Volcano National Park ระหว่างทางเราแวะฉี่ช้อปที่ร้าน Food – court
                                      แล้วไปชมภูเขาไฟที่กำลังสลืมสลือ  จุดถ่ายรูปชมปล่องภูเขาไฟมีรั้วหินกั้นเป็นแนวยาว
                                      ไกลออกไปกว่าร้อยเมตรกลางปล่องภูเขาไฟยังมีควันไฟลอยฟุ้งตลอดเวลา  มีกลิ่นกำมะถันโชยเข้าจมูกเป็นครั้งคราว
                                                    ร้านขายของที่ระลึกมีร้านเดียวติดกับจุดชมวิว  ออกจากจุดนี้เราไปลอดถ้ำใต้ภูเขาและชมธารลาวาที่ดับแล้ว
                                      จากนั้นเป็นรายการจัดหนักของคุณเปี้ยว  ให้เราขึ้นเฮลิคอปเตอร์ชมภูเขาไฟพ่นลาวาขยายเนื้อที่เกาะฮาวายมากขึ้นทุกปีมากว่า  70  ล้านปีแล้ว

                                                ฮ. ลำหนึ่งรับผู้โดยสารได้  6  คน  จึงต้องชั่งน้ำหนักแต่ละคนหาค่าเฉลี่ยจับกลุ่มให้ลงตัว
                                    ฮ. พาบินรอบปล่องภูเขาไฟ  2  รอบแล้วบินชมน้ำตก Akaka Falls ที่สวยงาม มันยังเป็นเส้นเลือดใหญ่ทางเกษตรอีกด้วย
                                    พืชเศรษฐกิจของฮาวายคือถั่วแมคคาเดเนีย  ฮ.บินเลาะชายฝั่งทัศนาหน้าผาริมทะเลที่ทอดยาวรอบเกาะ ชมภูเขาเขียวขจีกลางแดดอ่อนยามเย็น
                                    ลงจากเครื่องเราไปดินเนอร์แบบบุฟเฟ่ต์ชมการแสดงเต้นฮูลาลา  โดยนักเต้นจะเชิญชวนแขกในงานขึ้นเวทีเต้นแร้งเต้นกาเป็นที่เฮฮาสนุกสนาน

                                              เช้า  27  เราพร้อมกันที่ลอบบี้ก่อนเที่ยง  เพื่อเดินทางกลับฮอนโนลูลู  ข้าวเที่ยงเราแวะร้าน BITE ME  ตั้งอยู่ริมท่าเรือ

                                                    พบเรือตกปลาลำหนึ่งกำลังจะออกล่าฝัน  มันสะกิดต่อมกระสันหลั่งสารยากออกมาท่วมท้น
                                        เมนูเนื้อปลาที่ร้านนี้จะมีให้เปิบเฉพาะปลาที่ล่าได้ในแต่ละวันเท่านั้น

                                                ซีฟู้ดออเดิฟร์เป็นหอยเชลล์กับกุ้งมังกรเผา  ไกด์รู้ใจเตรียมน้ำจิ้มซีฟู้ดจากไทยเอามาแทนน้ำจิ้มนมเนย
                                    สเต๊กวันนี้เป็นเนื้อปลามาฮี ๆ เราบินกลับไปถึงฮอนโนลูลูราว  4  โมงเย็น 
                                    เราพักที่ Hyatt Regency Waikiki Hotel เข้าห้องเช็คกระเป๋าในห้องเรียบร้อยแล้วทุกคนมาพบกันที่ลอบบี้
                                    พวกเราเดินจากที่พักไม่กี่ช่วงตึกก็ถึงภัตตาคารริมหาดไวกิกิเพื่อเปิบอาหารค่ำ

                                                  ออเดิฟร์เป็นขนมปังหั่นแท่งสี่เหลี่ยมนิ้วคูณนิ้วยาวไม่ถึงคืบ ต้องราดด้วยน้ำมันมะกอกจุ่มซอสเปรี้ยวให้รสชาติกลมกล่อมทานได้แบบไม่อั้น 
                                      ตอนนั้นราว  2  ทุ่ม  อาหารตามสั่งของแต่ละคนถูกยกมาเสริฟ์พร้อมกันในคราวเดียวทุกโต๊ะ  แต่ยังไม่ทันได้เปิบ
                                      กัปตันแจ้งข่าวร้ายว่าเวลา 3 ทุ่ม  “สึนามิจะถล่มเกาะฮาวาย” เขาเอากล่องให้เราใส่อาหารแล้วให้พวกเราออกจากร้านเดี๋ยวนั้นเลย

                                                    ขอกินเร็ว ๆ เขาก็ไม่ยอม  ทุกคนต้องเทอาหารลงกล่องที่เขาเตรียมให้ แล้วออกจากภัตตาคาร
                                      แขกไทยจีนฝรั่งโดนไล่ออกหมด  บางคนถือคอกเท็ลเต็มแก้วติดมือไปด้วย  ระหว่างทางที่หอบข้าวกล่องกลับโรงแรม
                                      ฝนโปรยปรายลงมาช่วยเสริมบรรยากาศให้น่าระทึกยิ่งขึ้น
                                                    เราอาศัยโต๊ะที่ระเบียงชั้น 22 เป็นที่เปิบอาหารรอชมสึนามิ  เสียงจากลำโพงในห้องเตือนให้ปิดประตูหน้าต่างอยู่แต่ในห้อง
                                        แต่ผมสังเกตตามระเบียงโรงแรมหลายแห่งใกล้ ๆ กันมีแสงแฟลซ์ แว๊บ ๆ ตรงนั้นทีตรงนี้ที
                                      เสียงไซร์เรนจากรถบนถนนดังเป็นระยะแจ้งเตือนผู้คนข้างฟุตบาท บนถนนไร้เงารถ  โชคดีคืนนั้นเราไม่เจอนางสึนามิ

                                                  เช้า  28  เราจะไปบุก เฟิร์ลฮาร์เบอร์  (Pearl Harbour ) สมรภูมิรบสมั้ยสงครามโลกครั้งที่สอง
                                      สุสานเรืออริโซน่าจมพร้อมลูกเรือกว่า 1,000 คน  การกระตุกหนวดเสือของญี่ปุ่นครั้งนี้เป็นชนวนเหตุทำให้ญี่ปุ่นแพ้สงคราม
                                                  กระเป๋าสะพายทุกชนิดต้องฝากไว้ที่ห้องเก็บสัมภาระห้ามนำเข้าอนุสรณ์สถาน
                                      แล้วเข้าดูหนังชมเหตุการณ์ช่วงสงครามที่ญี่ปุ่นลอบโจมตีฐานทัพเรือ  จากนั้นนั่งเรือเข้าชมอนุสาวรีย์ซึ่งสร้างคร่อมซากเรือแม่อริโซน่า กับรายชื่อลูกเรือที่เสียชีวิต
                                                  ‘รัฐบุรุษถ้าไม่ยึดถือธรรมะเป็นวิถีแห่งตน  โลกก็จะไม่มีวันเกิดสันติภาพ’
                                      ออกจากเฟร์ลฮาร์เบอร์  เราไปช้อปปิ้งกันที่ Waikele Premium Outlet  แม้จะมีเวลากว่าครึ่งวันให้เราช้อป 
                                      แต่มหาอำนาจนักช้อปอย่างพี่ไทยก็ยังไม่ได้ของครบตามที่ตนต้องการ
                                                  ออกจาก Outlet เราไปโผล่ที่ MORTON’S THE STEAK HOUSE  ร้านสเต๊กชื่อดังในฮาวาย 
                                      เช่นเคย  ขนมปังจะถูกเสริฟ์ก่อนตามด้วยสเต๊กเนื้อ  เนื้อแกะ ปลา ไม่ว่าใครจะสั่งเมนูไหนก็จะมีกุ้งอบ 3 ตัวโตเนื้อเด้งแถมมาด้วยทุกจาน
                                      ตบท้ายด้วยเค้กหลายเมนูให้เลือก
                                                  7  โมงเช้าวันที่  29  กริ่งจากโรงแรมดังเตือนเช่นเคย  เช้านี้ใครที่ยังช้อปไม่อิ่มใจ  มีรถตู้ส่งไปละลายดอลล่าร์ที่ Outlet อีกรอบ 
                                    เที่ยงเราไปเปิบอาหารจีนที่ภัตตาคารจีน  เมนูกุ้งมังกร  เป็ดปักกิ่ง  อาหารจานใหญ่กว่า  8  จานสำหรับ 4 – 5  คน  เสริฟแบบไม่เกรงใจใคร

                                                  อิ่มแล้วไปชมพระราชวังอิโอลานี  ซึ่งเป็นพระราชวังเพียงแห่งเดียวในอเมริกา ชมอนุสาวรีย์พระเจ้าคาเมฮาเมฮา
                                      กษัตริย์ผู้ครองเกาะฮาวาย  คนพื้นเมืองมีหน้าตาเป็นอัปลักษณ์ไม่เหมือนฝรั่งที่เราหลับตานึกเห็นภาพ

                                                    อาหารค่ำ  ดินเนอร์บนเรือชมพระอาทิตย์ตกน้ำ  ออเดิฟร์ซาลาเปาเผือกจิ้มครีมอาร่อยมากตามด้วยกุ้งมังกร
                                        สเต๊กเนื้อ – ปลาตามเลือกอีกจาน  ตบท้ายด้วยเค้กช็อกโกแลตอีกชิ้น  ผมไม่แปลกใจว่าทำไมพวกฝรั่งจึงตัวโต
                                                  เช้า  30  วันนี้เราได้โชเฟอร์สาวชาวพื้นเมืองเป็นผู้กุมชะตากรรมของพวกเรา พาชมDiamond Head
                                      เป็นปล่องภูเขาไฟที่ดับแล้ว  จากจุดจอดรถต้องเดินขึ้นเขาอีกไกลกว่าจะถึงปากปล่อง  พวกเราจึงได้แต่ชมวิวบริเวณที่จอดรถ
                                                  เกาะฮาวายเกิดจากลาวาภูเขาไฟทับถมกัน  ต้นไม้ไพรพฤกษ์ได้รับแร่ธาตุอุดมสมบูรณ์จึงเขียวชอุ่ม
                                        มะพร้าวแต่ละต้นสูงชะลูดเสียดฟ้าแต่ไม่เห็นผล  ต้นหางนกยูง  จามจุรี ฯลฯ  สองข้างทางได้รับการตกแต่งกิ่งก้านแลราวกับต้นบอนไซยักษ์

                                                  โชว์เฟอร์สาวพาเราเลาะถนนขอบเขาขึ้นไปชมหน้าผาพาลี Pali Lookout ซึ่งเป็นหน้าผาที่ชนพื้นเมืองสละชีพ
                                      แบบยอมตายไม่ยอมแพ้  เมื่อถูกชนเผ่าจากเกาะอื่นนำกองทัพเรือแคนูกว่าพันลำบุกยึดเกาะได้สำเร็จ

                                                    ตรงจุดจอดรถพบไก่ป่าฝูงหนึ่งเดินอวดสีสรรแบบไม่กลัวคน  ตรงหน้าผาจุดชมวิวลมแรงมาก
                                          ยามแรงลมปะทะตัวแทบหงายหลัง  ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกแล้ว  แวะรับประทานอาหารไทยกึ่งเวียดนามที่ร้าน PHUKET THAI
                                          ตำส้ม  ต้มยำกุ้ง  ฯลฯ  รสชาติลูกครึ่งไทยฝรั่ง  บ่ายนี้เราจะไปชมโพลินีเซียน คัลเจอ เซ็นเตอร์ (Polynesian Cultural Center)
                                        เป็นแลนด์มาร์คที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น  เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว  สร้างจำลองความเป็นอยู่ของชนเผ่าต่าง ๆ ของหมู่เกาะฮาวาย
                                        ชมการแสดงวัฒนธรรมของแต่ละชนเผ่า
                                                    ได้พายเรือไปตามลำน้ำที่ขุดขึ้นเป็นระยะทางสั้น ๆ สาว ๆ และไม่สาวมีชุดเช่าแต่งตัวแบบชนเผ่าพื้นเมือง
                                          สีสันสดแสบตาตั้งท่าโพสรูปเก็บเอาไว้รำลึกว่าครั้งหนึ่งเคยมา ณ ที่แห่งนี้

                                                      กลับถึง Hotel ก็เย็นแล้ว  มีเวลา  2  ชั่วโมงตามนัดดินเนอร์ที่ริมหาดไวกิกิ
                                        ลงจากห้องก่อนเวลานัด ย่ำเท้าไปบนบาทวิถีพบหุ่นสีตะกั่ว  เขาคงตั้งไว้ให้นักท่องเที่ยวถ่ายรูป
                                      มีเก้าอี้เตี้ยๆด้วย  อาซ้อนั่งลงเตรียมแอ๊คชั่นโพสท่าให้ถ่ายรูป  เจ้าหุ่นก้มตัวลง  ทำเอาอาซ้อร้องกรี๊ดวิ่งหนียิ่งกว่าหนีสึนามิซะอีก
                                      จริงๆแล้วเป็นคนใส่ชุดสีตะกั่วทาสีทั้งตัวยืนนิ่งเหมือนหุ่น  ใครจะถ่ายรูปด้วยต้องเสียกะตังค์ครับ
                                                      อิ่มอาหารมื้อค่ำแล้วเราย่ำเท้าไปบนเม็ดทรายหาดไวกิกิกลับที่พัก  ระหว่างทางพบนักตกปลา  3  ท่านปักเบ็ด  5  คัน
                                      ตกปลาอยู่ริมชายหาดใช้กุ้งกับหมึกเป็นเหยื่อ  มีฟองเบียร์เป็นเพื่อนแก้เหงา  พวกเขาพึ่งมาวางเบ็ดได้ครู่เดียว  ยังไม่มีปลาติดเบ็ด
                                      ทักทายอาโลฮากันแล้วขอตัวกลับที่พัก  พรุ่งนี้เราจะอำลาฮาวายบินกลับบ้านเราปลารออยู่ 
                                                                                                            อาโลฮาครับ