หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

แรงบันดาลใจจากกระทู้ของน้า GRITTAWOOT ที่กรุณานำภาพจากหนังสือตกปลาเก่าๆ มาลง ทนอ่านหน่อยนะครับ
*** ขออนุญาตเจ้าของภาพประกอบจากอินเตอร์เนตด้วยครับ
**** ข้อเขียนที่เขียนขึ้นมานี้ ผมไม่ได้มีเจตนาจะโจมตีใคร เพียงอยากรำลึกโหยหาอดีตที่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเท่านั้น
*******
Nostalgia-ฝนตกจนออกไปไหนไม่สะดวก ออกตกปลารึก็ไม่ได้ เวลาอย่างนี้คิดถึงเรื่องเก่าๆ อะไรเก่ากันมั้ยครับ

บางความหลังมันขมขื่นแต่ก็น่าเสียดายไม่น้อยถ้าตั้งใจลืมมันไป ค่าที่ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต

ส่วนหนึ่งของเหล็กที่หลอมมาเป็นตัวเรา

อยู่เวปตกปลาผมคงไม่ชวนน้าๆ มารำลึกถึงความรักขมๆ ที่อาจจะเคยผ่านมากัน

คงจะดีกว่าถ้าผมไม่กวนตะกอนความหลังของน้าๆ ให้ฟุ้งขึ้นมา

คุยเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเราดีกว่า

ฝนตกวันนี้ผมนึกถึงเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน

แม้บางครั้งจะพบเจอเขา และเขาอาจจะเปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตาให้ดูทันสมัยเกาหลีญี่ปุ่นไปบ้าง

แต่ผมไม่เคยรู้สึกว่าเขาเป็นคนเดิมเลย
.........

ทันยุคหนังสือตกปลาเรืองอำนาจกันมั้ยครับ

เด็กบ้านนอกใส่ขาสั้นอย่างผม หนังสือตกปลาเป็นสื่อเดียวที่จะพาผมไปสู่โลกอันกว้างใหญ่ของการตกปลาได้เพียงแค่อดขนมไปสักสองวัน

ผมอ่านทุกฉบับอย่างกระหายใคร่รู้ อ่านมันทุกหน้าทุกตัวอักษร

ซ้ำไปซำ้มา ไม่เคยเบื่อ

ที่สำคัญตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้อ่าน ทั้งๆ ที่จำได้หมดแล้วว่าปลายสายนั่นรอกมันจะลั่นตอนไหน หรือกระโทงร่มนั่นถูกนักตกปลาพิชิตได้ยังไง

เหนือกว่านั้น

หนังสือตกปลาทุกเล่มที่ผ่านตานั้นให้ความฝัน

ฝันที่จะเดินทางไปพิชิตความฝันเหมือนที่นักเขียนในคราบขิงนักตกปลาถ่ายทอดผ่านน้ำหมึกมาถึงเรา (ถึงแม้ผมจะยังไม่เคยลงทะเลก็เถอะ)

ฝันที่จะออกไปตามหาฝัน
ชนิดที่ว่าออกเดินทางข้ามอำเภอเพื่อพิชิตปลาสวายเพราะอยากรู้ว่าเรี่ยวแรงมันมหาศาลขนาดไหน (สมัยนั้นเกมส์ของผมเต็มที่ก็ปลาตะเพียนในบ่อบ้านยาย)

หรือว่าลงมือเหลาเหยื่อปลอมที่เคยเห็นเพื่ออยากตกปลาช่อนตัวแรกในชีวิต แค่เห็นพ่อมดแห่งลำเขางูใช้ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นของจริง -ด้วยจิตคารวะถึงคุณสุธี

เห็นมั้ยครับว่าวัยเด็กผมมันด้อยโอกาสขนาดไหน

...............

เราเติบโตและทิ้งจุดเดิมกันมาไกล

หนังสือตกปลาในสมัยนี้เป็นอะไรที่ผมจูงใจให้ตัวเองอ่านไม่ได้

เพื่อนของผมเปลี่ยนไปแล้ว

ศิลปวาทศิลปความเจ้าคารมในตัวเขาลดลง เสน่ห์ที่เคยมีของเขาหายไปเยอะ

สิ่งที่เขาเอามาเล่าต่อกับผมขาดจินตนาการอย่างไม่น่าให้อภัย แม้แต่เรื่องง่ายๆ อย่างการเขียนหนังสือให้ถูกเขายังทำไม่ได้

โลกกว้างขึ้นทางแคบลง

เพื่อนของผมคงพยายามอย่างมากที่จะอยู่รอดในวันที่ที่ทางของวงการตกปลาไม่ใช่เขตแดนที่เขาเป็นใหญ่อีกแล้ว

โลกการตกปลาของเราถูกกั้นด้วยหน้าจอบางบางๆ ระหว่างเมาท์คลิกและนิ้วจิ้มจอสมาร์ทโฟน

............

บางทีผมอาจจะเรียกร้องอะไรมากไปในวันที่กาลเวลาไม่ย้อนคืน

บางทีผมก็อาจแค่กลับไปเปิดหนังสือตกปลาเก่าๆ แล้วดิ่งลงไปกับเรื่องราวเล่าขานครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จบที่ดำเนินไปในหน้าหนังสือ

คิดถึงเพื่อนเก่ากันมั้ยครับ
เล่าให้ผมฟังหน่อย
.......

เล่มนี้รักมาก ใครเคยอ้านบ้างครับ