หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ตอนที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง
โดย Nalinee Koraksawet เมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2011 เวลา 0:06 น.
ตอนที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง ก็ได้แต่คิดว่า อยากออกกำลังกาย อยากเล่นโยคะ อยากว่ายน้ำ อยากเข้านอนแต่หัวค่ำ  อยากตื่นเช้า อยากอารมณ์ดี  อยากทานอาหารให้ครบทุกมื้อทุกหมู่    อยากทำอะไรสารพัดอย่าง
แต่ไม่ได้ทำซักอย่าง ได้แต่เพ้อไปเรื่อย   

เพราะฉะนั้นจากวันที่รู้ตัวว่าเป็นมะเร็งจนถึงตอนนี้ เกือบ หกเดือนแล้ว คำว่าทำไมต้องเป็นฉัน  ไม่เคยมีอยู่ในหัวเลย    เพราะพฤติกรรมการใช้ชีวิตส่วนใหญ่ของฉัน แทบจะถูกทุกข้อ  อะไรที่เป็นปัจจัยเสี่ยงที่จะก่อให้เกิดโรคนี้ได้    ฉันทำและเป็นแทบทุกอย่าง ถึงฉันจะไม่ได้ดื่มเหล้า สูบบุหรี่

แต่เรื่องการใช้อารมณ์ของฉัน อาจจะให้โทษพอ ๆ กันเลยก็ว่าได้  แทบทุกเรื่องในชีวิตที่ผ่านมาฉันใช้อารมณ์เปลืองมาก 

ถ้าจะมี ก็คงเป็นคำว่า “รู้อย่างนี้”  ซึ่งฉันคิดว่ามันเป็นคำที่ทเรศมาก  แต่ก็เป็นคำที่ใช้บ่อยมาก  รู้อย่างนี้ไปตรวจสุขภาพเป็นประจำดีกว่า รู้อย่างนี้ออกกำลังกายซะตั้งนานแล้ว รู้อย่างนี้จะรีบเข้านอนเร็วกว่านี้  รู้อย่างนี้จะไม่โกรธหรอก รู้อย่างนี้ จะไม่นู่น ไม่นี่ ไม่นั่น

แต่ก็นั่นแหละนะ คนเรา ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา  แต่ฉันก็คิดว่ามันยังไม่สายเกินไปหรอก อย่างน้อยฉันก็ยังโชคดีที่เป็นแค่มะเร็ง ไม่ได้โดนรถชน หรือโดนใครเอามือมาแปะที่แก้มอย่างแรง จนตายไปอย่างกะทันหัน แต่นี่ฉันยัง  มีเวลาที่จะได้คิด ได้เลือกจัดการกับชีวิตที่เหลือ ยังได้พบเจอผู้คนที่ฉันรัก และที่สำคัญ ได้มีโอกาสรู้จัก พุทธศาสนา ได้มีโอกาสนั่งวิปัสสนา ได้มีมุมมอง ใหม่ๆ กับชีวิต  ได้พบเจอผู้คนดี ๆ ที่นำสิ่งดี ๆ มาให้ ทั้งจากคนที่รู้จักมากนานและไม่นานเท่าไหร่ หรือบางคนแค่ผ่านมาพบเจอกันแค่ช่วงสั้น ๆ  ก็ยังทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงสิ่งดี ๆ ที่มีอยู่ในตัวของคนแต่ละคนที่ได้พบ ฉันไม่ชอบที่จะไปไหนมาไหนกับใครมากมาย

แต่ก็รู้สึกชอบทุกครั้งที่ได้พบเจอผู้คนใหม่ ๆ ที่มีอะไรให้เราได้รับรู้เรื่องราว