วันหนึ่ง วิวัฒน์ได้พบกับเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันคือวิรุจน์ และได้แลกนาม- บัตรกันไว้ คืนหนึ่งดึกมากแล้วพ่อของวิวัฒน์ไม่สบายมาก หายใจระทดระทวย
จะพาพ่อไปโรงพยาบาลก็ไกลมาก จึงนึกถึงวิรุจน์ให้วิรุจน์มาดูแล และรักษา
อาการของพ่อที่บ้านจะดีกว่า เพราะตามที่นามบัตรที่วิรุจน์ให้ไว้ ที่อยู่ก็ไม่น่า
จะไกลจากที่บ้านมากนัก
วิวัฒน์ :รุจ์เหรอ นี่วัฒน์นะ แกช่วยมาดูอาการของพ่อฉันหน่อยสิ พ่ออาการ
ไม่ดีเลย ยิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย แกมาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะรุจน์
วิรุจน์ :เฮ้ย ไอ้วัฒน์ ฉันไ! ม่ใช่หมอนะโว้ย จะได้ช่วยพ่อแกได้ แต่ถ้าให้ฉันพา
พ่อแกไปโรงพยาบาลกับแกน่ะพอได้
วิวัฒน์ :อ้าว แกไม่ได้เป็นหมอเหรอวะ ก็ในนามบัตรที่แกให้ฉัน มันเขียนว่า
หายใจใม่ออก บอกวิรุจน์ ไงล่ะ ฉันก็นึกว่าแกเป็นหมอ
วิรุจน์ :โธ่ ไอ้วัฒน์ ฉันขายโลงศพโว้ย
1
) 