“แสลง” (Slang) อ่านว่า “สะ-แลง” เป็นศัพท์แสงที่แสดงถึงถ้อยคำสำนวน ให้เข้าใจเฉพาะกลุ่มในช่วงระยะเวลาหนึ่ง แสลงไม่ได้เป็นภาษาที่ยอมรับกันโดยทั่วไป แต่ผู้ฟังก็เข้าใจว่า คนส่งสารนั้นต้องการ “สื่ออะไร” (Communicate) ดังนั้น ลักษณะเฉพาะตัวของคำแสลงนั้น “มันมีชีวิต” หาไม่แล้วมันก็จะดิ้นไม่ได้(ภาษาดิ้นได้) อายุไขการใช้งานของมันนั้นไม่ยั่งยืนนาน เป็นไปตามค่านิยมในยุคสมัยหนึ่งสมัยใดเท่านั้น เช่น จิ๊บจ๊อย เจ๋งเป้ง เริ่ด เกรียน ฯลฯ  และ...ไม่นานมานี้ กลุ่มวัยรุ่นที่กรูกันลงมาจากรถตู้ ณ อ่างศิลา ก็ได้ก่อกำเนิดศัพท์แสลง ให้ใครต่อใครหยิบจับนำมาใช้กล่าว...เล่าขานกัน

“ความเก๋า” ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอาชีพ หน้าตา เพศสภาพ วัยวุฒิ หรือคุณวุฒิ  ไม่ว่าคุณจะเป็นตำรวจหรือผู้ร้าย เป็นนักร้องหรือมิตรรักแฟนเพลง แม้กระทั่งจะเป็นนักกฎหมายหรือวิศวกรอะไรก็ตาม แต่ทว่า...มันขึ้นอยู่กับ “ตรรกะทางความคิด” เป็นสำคัญ หากความคิดนั้นรังสรรค์สิ่งที่ดีต่อชีวิต สามารถนำเอาประสบการณ์มาเล่าขาน ให้เกิดการเรียนรู้และนำไปใช้ (Share & Learn) ให้เกิดประโยชน์ได้จริง ก็เรียกว่า “เก๋าจริง” หรือ “เก๋าแท้” เนื้อแท้มักมีคุณภาพดี มีราคา แต่ถ้าหากเป็นเรื่องราวที่ไม่สร้างสรรค์ ผู้ถ่ายทอดวิชาออกมาแล้วเกิดปัญหากับใครๆ ก็จัดว่าเป็นความเก๋าอีกอย่างหนึ่งเช่นกัน แต่เรียกกันว่า “เก๋าเจ๊ง” ไร้คุณค่า ไม่มีราคา แม้แต่หมาก็ยังเก็บเสียงเอาไว้เห่าแมงมุมบนหลังคาบ้านซะยังดีกว่า เป็นต้น

วางตัวเงียบขรึม ไม่ยกตนว่ามีดี...ศรีอะไร คือนิสัยของ “เก๋าแท้” ที่แน่จริงๆ แต่ในทางตรงกันข้าม หากชอบคุยใหญ่คำโต โม้ต่อบริวาร โอ่มาตรฐานว่าข้าฯนั้นมีดี...สีนี้...ศรีโน้น ก็ขอให้ท่านโปรดใช้วิจารณญาณเอาเองเทอญ  ดังนั้น “เก๋าแท้” ไม่ว่าจะอยู่ทิศไหนมุมใด บ้านนอกหรือในเมือง ทักษินหรือบรูพา หรือแม้นว่าจะพูดจาภาษาอะไร คุณสมบัติความเก๋าแท้จะไม่แปรผัน และสามารถปรับตัวให้เหมาะสมต่อสถานการณ์ได้ ส่วน “เก๋าเทียม” นั้นไม่ว่าจะไปที่ไหน แคว้นใด ก็มักจะเช็คอินแสดงตน ให้กองกำลังพลได้รับรู้ว่า ข้าฯนั้นมันไม่ใช่กะพง จะอยู่ยิ่งยืนยงอย่างไรนั้น ก็สุดแท้แต่เจ้าตัวนั้น...จะพรรณนาบรรยาย

วิธีการใช้กระทู้: อ่าน และ คิดตาม ท่านได้รับ “สุนทรียรส” แน่นอน (เน้นว่า “อ่าน-และ-คิดตาม”)
อาการแพ้กระทู้: อ่านแล้วคันในจริต…แพ้แน่นอน (ไม่มียารักษา ให้แก้ที่จิตพิสัย)

ณ ฤกษ์งามยามเทศกาลเดือนน้ำนองเต็มตลิ่ง ก็จะขอนำ “ความเก๋า” นั้น มาใส่กระทงลอยลงไปในพระแม่คงคา เพื่อให้เป็นบทพิสูจน์ว่า อันความเก๋านั้นหนา...มันไม่จำต้องขึ้นรถตู้ไล่ตามใคร และก็ไม่จำต้องจองตารางเวลานัดหมาย เพื่อพูดจากันหลายครั้ง เจอแค่เพียง “นัดเดียว” ก็รู้เรื่องพอสมควรแก่เหตุและเข้าใจได้เช่นกัน ดังนั้น ในเมื่อบทพิสูจน์เรื่องความเก๋านี้ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับวุฒิ เพศหรือวัย แต่จะขึ้นอยู่กับอะไรนั้น...ไปดูกัน