สุดท้าย จากการที่ไม่ยอมขึ้นฝั่ง เค้าให้ล่ามมาคุยโดยบอกว่าให้กัปตันขึ้นไปคุยก่อน เรียกไปทีละคนและเมื่อขึ้นไปแล้วก็รวบตัว ครอบครัวกัปตันก่อนแล้วที่เหลือก็ต้องยอมโดยปริยาย เมื่อขึ้นฝั่ง เค้าถามชื่อสกุลและต้อนไปขึ้นรถ ซึ่งเป็นรถพยาบาล คนขับกับผู้ช่วยใส่ชุดppe เรียบร้อย เรารู้สึกปลอดภัยต่อโรค…หรอ คนขับดูดบุหรี่ในรถเลยค้าบ มันปลอดภัยตรงไหน เค้าต้อนขึ้นรถไปทั้งหมดห้าคัน โดยระหว่างที่ต้อนไปนั่น ได้ยึดมือถือด้วยซึ่งเป็นความโชคดีของบางคนที่ไหวตัวทัน เก็บมือไปก่อน มือถือที่ถูกยึกตรงนี้จะเป็นของกัปตัน ลูกกัปตัน ของพวกผมบางคนแต่ไม่ได้ค้นอะไร เลยยึดไปได้ไม่หมด รูปตอนที่ขึ้นรถไปแล้วรอที่จะพาไปไหน ไม่รู้

ตอนที่ถามกับล่าม ว่าจะพาเราไปไหน ล่ามบอกว่า จะพาไปยังวารันตรีเซ็นเตอร์ที่โรงเรียนมัธยมหมายเลขหนึ่ง เชรด ชื่อนี้มันสุดยอด

ที่นี่ละครับ

ที่นี่เลวร้ายมั้ย ตอบตรงๆครับ ตอนถามล่ามบอกว่าที่นี่จะเป็นที่กักตัวเพื่อเฝ้าระวังโรคโควิด จะมีแต่พวกเราเท่านั้น พอมาถึงเป็นโรงเรียนเหมือนยี่สิบปีก่อน เก่าๆห้องน้ำเป็นเหมือนห้องน้ำวัด โดยตึกกักตัวเป็นอาคารไม้สองชั้น แบ่งเป็นสองปีก ด้านขวามีชั้นละสองห้อง เท่ากับด้านซ้าย อยู่ห้องละแปดคน โดยที่นอนมีโต๊ะ หรือเก้าอี้ต่อกัน คนละสามตัว ห้องที่เป็นเก้าอี้ก็ดีหน่อย ไม่สูงแต่เก้าอี้แต่ละตัวไม่สูงเท่ากันนะครับ ของที่เตรียมไว้ให้เราแต่ละคนคือขันพลาสติก1ใบ สบู่หนึ่งก้อนยี่ห้อนกแก้ว สบู่กรดคนละแท่งสำหรับซักผ้า ยาสระผมแฟซ่าขวดเล็กหนึ่งขวด แก้ว จาน ช้อนสแตนเลสอย่างละ1อัน มุ้ง1ผืน

ความน่ากลัวสำหรับที่นี่คือ ที่นี่เป็นที่กักตัวรวมของพม่า ปีกซ้ายของตึก มีคนกักตัวอยู้แล้วเป็นลูกเรือพม่ามาจากย่างกุ้ง พม่ากักตัวโควิด21วันนะครับ เกาะสองไม่มีระบบประปา น้ำทั้งหมดมาจากบาดาลและน้ำฝน ที่อาบน้ำรวม ห้องน้ำรวม ห้องที่ผมนอนไม่มีพัดลม ห้องน้ำ ไม่มีไฟ. พม่าชุดนี้อาบน้ำโหดมาก คนละชั่วโมง พวกเราต้องจัดการตัวเองทั้งหมด บริหารชีวิต บริหารความปลอดภัยตัวเอง ซื้อกุญแจมาล็อคห้องน้ำสองห้อง ซื้อน้ำยา แปรงล้างห้องน้ำ มาทำให้มันสะอาดขึ้น วันดีคืนร้ายน้ำห้องน้ำหมด ก็ช่วยกันแบกน้ำมาใส่อ่าง สนุกจิงๆ T T

วิวห้องน้ำ

นอนสบาย

โรงเรียนมัธยมหมายเลข1
เราอยู่ที่นี่ วันแรก เช้ามีพม่ามาส่งอาหารเป็นของทางการ บอกว่ามีงบให้คนละ66บาทไทย มื้อเช้าเป็นขนมทอดต่างๆ ปาท่องโก๋ยาวเป็นศอก ชา กาแฟ ทานได้ครับ แปลกๆ เที่ยงเป็นมัสมั่นไก่ หรือไข่ หน้าตาคล้ายของไทยแต่ของเราน้ำมันลอยหน้าหน่อยนึง ของพม่าน้ำมันลอยหน้านิ้วนึง รสชาดไม่ได้เลย เย็นก็คล้ายกัน ถ้าเป็นเก๊า รับรองเลยครับ ทุกมื้อมีแค่นี้ เค้ามาส่งให้สามวัน วันที่สี่บอกว่างบหมดแต่ยังดีอยู่สองอย่าง 1.เงินไทยใช้ได้ 2.แม่ครัวบนเรือมีคนของเค้าอยู่ที่นี่ ต้องขอบคุณเพราะอยากกินอะไร อยากได้อะไรเป็นธุระให้หมด จ่ายตังไปเท่าไร อย่าถามหาเงินทอนนะครับ รองเท้าแตะกับยาสระผมก็พันนึง บุหรี่ก็คอทละพัน คืนแรกที่นอน ตีสองกว่ามีคนพม่าที่รู้ภายหลังว่าเป็นตำรวจ มาปลุก ขอถ่ายรูป สภาพตำรวจใส่โสร่ง สักมังกร มีกลิ่นเหล้า ผมเผ้ารุงรัง มาสามคน พูดก็ไม่รู้เรื่อง มาไล่ปลุกขอถ่ายรูป เจอมือถือใครก็ยึดไป มีพี่ถูกยึดไอโฟนไปอีกเครื่องคืนนี้ หลอนครับ เจอแบบนี้ ความปลอดภัยเราอยู่ตรงไหน ที่นอน เปิดหน้าต่างรับลม ไม่มีพัดลม ตีสองลมไม่พัด ตื่นเหงื่อท่วม ลมมาอีกทีตีห้า จะนอนต่อ พวกก็ตื่นกันหมดแล้ว ทรมานดีครับ ดีว่าผมซื้อพัดลมมาตัวนึงวันที่สี่

ทริปผมคือรวมตัวไม่มีคนจัดแบบค้ากำไรครับ ถ้าเค้าบอกแบบนั้นแสดงว่าจริงๆชื่อทริปต้องเป็นตกฝั่งไทย 180,000บาท ลักลอบตกฝั่งพม่า 235,000บาท ถูกมั้ยครับ

ประเด็นนี้ ตอนที่จองเรือเมื่อหลายเดือนก่อนคือทริปพม่า ทางเรือมาแจ้งช่วงใกล้ๆออกว่าทริปพม่าเข้าไม่ได้พม่าปิดประเทศ เปลี่ยนเป็นทริปดอนคุดคู้ โดนที่ความเข้าใจนี้ เอาตรงๆว่าเราเข้าใจว่ามันคือในเขตไทยที่ไม่ได้ผิดอะไร เรือชื่อดังระดับประเทศ ไม่มีในหัวเลยว่าเค้าจะไปลักลอบ หรือกระทั่งว่ามาดูทริปต่างๆที่โพสจากเรือ กระทั่งทริปที่เพิ่งกลับก่อนผม เพราะไว้ใจหรือเพราะสะเพร่า ส่วนนี้ยอมรับครับ ยิ่งอ่านที่พี่ๆมาคอมเมนท์ยิ่งตาสว่างยิ่งขึ้น ผมอ่านทุกคอมเมนท์ครับ ติดตามทริปต่างๆของพี่ๆเสมอ อยู่บ้านสยามมาเป็นสิบปี หาความรู้ต่างๆ ก็จากบ้านนี้ ซื้อของก็จากบ้านนี้ ผมเห็นว่า พี่ๆน้องๆที่ยังไม่เคยไป ฝันจะไป ก็ลองอ่านดูข้อเท็จจริงครับ ผมฟังเรื่องราวหลายๆมาเยอะก่อนออกเรือ ตามฝันมาหลายปี เก็บเงินเก็บทอง ค่าอุปกรณ์ ค่าทริป หลายแสนบาท เรื่องติ่งเค้าผมไม่มีความเห็น ส่วนตัวผมมองว่าคนเราโตกันขนาดนี้ คิด วิเคราะห์ แยกแยะได้ด้วยหลักการและเหตุผล ต่างกรรมต่างวาระ ติ่งเคยเจอทริปสนุก อยู่ด้วยกันกับเรือห้าวัน สิบวัน ไม่ได้เจอวิกฤติอะไร พวกผมอยู่กับเรือในภาวะวิกฤติซึ่งมันแสดงตัวตนแสดงสันดอนของทุกคน ผมไม่อวยว่าพวกผมดี แต่ความเป็นลูกผู้ชาย ใจนักเลง ไม่เอาเปรียบใคร ในสิบหกคนที่ไป ผมรักและยอมรับทุกคน ตลอดเวลาที่อยู่ มีแต่คนช่วยแก้ปัญหาให้กำลังใจกัน ถ้าทีมไม่ดี พังหมดแล้วเสียสติกันหมด อยากให้พวกพี่ ติ่งๆทั้งหลาย ลองไปเจอภาวะเดียวกับผม กลับมาได้แล้วยังรักเรืออยู่ ผมจะกราบงามๆ ต่างกรรมต่างวาระ ใครเคยไปทริปกับเรือลำนี้ถึงห้าสิบกว่าวันบ้างละครับ ผมน่าจะติ่งกว่าอีก ถ้ามันดี555

ซูมที่ฟูกนะครับ ถ้าไม่มีฟูกนี้ อยู่กันยากเลย ทางการไทยส่งมาให้เมื่อทราบเรื่องที่หลับที่นอนของเรา ของที่ส่งมาให้ แต่ไม่ใช่จากทางการ เราเจอโค้กหมดอายุ เราเจอชาเขียวหมดอายุ เราอยู่ที่โรงเรียนนี้ประมาน28วัน ระหว่างที่อยูที่โรงเรียน มีหลายภาพมาก ข่าวจากฝั่งไทย ข่าวฝั่งพม่า เอเย่นต่างๆที่เข้ามาบอกว่าจ่ายเท่าโน้นเท่านี้แล้วได้กลับ เรื่องของทางการพม่าคือเราจะโดนดำเนินคดีฐานรุกล้ำน่านน้ำ เรื่องถูกส่งไปที่เนปิดอ รอประธานาธิปดี ซึ่งคนทั้งหลายที่เข้ามาผมเชื่อว่าเค้าเคลียร์ได้จริง ถ้าเรื่องไม่ถูกส่งไปเมืองหลวง แต่ตอนนี้เรื่องมันใหญ่กว่านั้น เห็นมีติ่งมาบอกว่าเพราะเป็นเรือลำนี้ เลยได้พักที่โรงเรียน ไม่งั้นเป็นคุกพม่าแล้ว ความจริงเรื่องนี้มาจากการที่พม่าส่วนท้องถิ่นยังเกรงใจเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ไม่ได้เกี่ยวกับพลังอำนาจอะไรของเรือเลย ตลอดเวลาที่ติดต่อ ทางเรือสนใจแค่ เรือจะได้กลับมั้ย ไม่ใช่สนใจว่าแขกผมจะได้กลับมั้ย สนใจสวัสดิภาพของแขกมั้ย ถ้ามีใครเป็นอะไร ก็ตายอยูที่นั่นเอง

ขอเล่าเรื่องความเป็นอยู่ที่โรงเรียน อาหารการกินจากส่วนพม่าที่ให้เรานี่ ผมเป็นคนกินง่ายๆ แต่ผมกินไม่ได้ การจัดการเรื่องอาหารเลยเป็นดังนี้
1.ลูกน้องแม่ครัวบนเรือที่อยู่ฝั่งพม่า จะมาซื้ออาหารให้ช่วงเช้า จากร้านอาหารใต้ อาหารไทยบนเกาะสอง
2.บ่ายสองโดยประมานจะมีอาหารส่งมาจากฝั่งระนอง โดยจากครอบครัวของเรือ

เราต้องบริหารอาหารสองชุดนี้ให้กินได้ทั้งวัน อะไรนะ!!! จะบอกว่าทางเรือก็ดูแลนี่ พูดเหมือนผมกินอาหารเหลา อดทนอยู่กันไป กินได้ก็กิน อร่อยก็กินเยอะหน่อย ไม่อร่อยก็ยังดีกว่าอาหารพม่าน่า ลูกเมียรออยู่ กรูต้องรอดกลับไป แล้วมันคือหน้าที่ๆทางเรือต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว พวกเรากันเอง หากอยากกินอะไรอื่น ยังขอให้ทางคนควบคุมไปซื้อให้ จ่ายค่าเดินกันไป ขำๆ น้ำแข็งยูนิคที่พม่า ถุงละ25บาท ผมก็ซื้อทุกวัน หมูปิ้ง วันละสองสามร้อย พวกผมเองจ่ายอื่นๆเพื่อซื้อความสุขอันพอหาได้ให้มีกำลังใจอยู่ต่อไป ที่โรงเรียน มีสองหมื่นบาท

รอฟังข่าว...

วิวที่มองออกจากหน้าต่างที่กักตัวออกไป    ที่เราอยู่ที่พม่าจะมีพี่ล่ามอยู่คนนึงเป็นคนที่เข้ามาประสานงานระหว่างทางการไทย ทางการพม่าและพวกเราอยู่ ก็ได้แกนี่แหละที่ร้องขอโน่นนี่ให้ กระทั่งร้องขอให้ไปพักที่โรงแรมแต่เรื่องตลกอย่างนึง ผู้ว่าพม่าโอเค นายอำเภอพม่าไม่โอเค เลยไม่ได้ไปในช่วงแรก ทางไทยเข้าใจว่าเราได้ย้ายไปโรงเรียนตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว แต่ไม่ใช่ เรายังกักตัวอยู่ที่โรงเรียน ระหว่างกักตัวนั้น มีพม่าเข้ามากักตัวเพิ่มขึ้นๆ รวมถึงมีผู้ถูกรับออกไปรักษาเพราะตรวจเจอเชื้อ สองสามวันมารับไปอีก น่ากลัวมั้ยละครับ ส่วนตัวผม กลัวครับ ผมเป็นเบาหวานและสูบบุหรี่ ถ้าติดโควิดนี่น่าจะตายชัวร์ ยิ่งอยู่พม่า ด้วความเครียด วันนึงสองสามซอง ก็หลอนกันไปครับเรื่องนี้

เพื่อน

ระว่างที่อยู่โรงเรียน ล่ามจะเข้ามาส่งข่าวว่าตอนนี้มีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง เอกสารเดินทางอยู่นะ รอก่อนน ไม่วันจันทร์ก็วันพุธ ไม่วันพุธก็วันศุกร์
วันแล้ววันเล่า สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ส่วนผมบอกความจริงกับพ่อตอนเข้ามาที่โรงเรียน ครบสัปดาห์พอดีเพราะหมดข้ออ้างแล้ว ไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วง ยังดีที่แกเข้มแข็ง พ่อผมบอกทุกวันว่าอย่าคิดมาก ระวังตัว เอาชีวิตกลับมาให้ได้ ผมบอกเลย จะนอนก็นอนไม่หลับสนิท ทั้งจากสภาพที่นอน จากความกังวล ความเป็นห่วง งานจะเป็นยังไงบ้าง เมื่อไรจะได้กลับ ลูกเป็นยังไงบ้าง กลับไปจะโดนให้ออกรึเปล่า ออกแล้วจะหางานยังไง เศรษฐกิจแบบนี้ ถ้าออกจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าต่างๆ ผมสารภาพเลยว่า ผมนอนร้องไห้สามครั้ง สภาพจิตใจเราไม่ไหว ร้องไห้ช่วยปลอดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นไปได้เยอะ แต่ร้องไห้แล้ว สิ่งที่ทำต่อ เราต้องมาตลก เฮฮาให้มีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ให้ทุกคนมีกำลังใจต่อไป

ต้นไม้แห่งความทรงจำ ต้นไม้ต้นนี้เป็นต้นพิกุล อยู่หน้าที่พัก มีที่นั่งล้อมรอบ ทุกเช้าผมจะตื่นมากวาดพื้นตรงนี้ เจ็ดโมงโดยประมาน เพื่อนๆก็จะออกมากินกาแฟ ผมก็จะสั่งซื้อชาพม่า ปาท่องโก๋ ของทอดพม่ามากินกันทุกคน ส่วนนี้ก็จะเอาเงินกองกลางของเราจ่ายกันเอง อันนี้หลังวันที่สามที่พม่าไม่ส่งอาหารให้แล้วนะครับ พอแดดดออก ก็ไปอาบน้ำ ซักผ้า หาอะไรทำฆ่าเวลาไปเรื่อย พอบ่ายเราจะทำภารกิจกัน…เดี๋ยวผมเล่าเรื่องภารกิจให้ฟังต่อ

ต้นพิกุลต้นนี้ เป็นที่รวมของพวกเราทุกคน ข่าวดี ข่าวร้ายก็จะถูกแจ้งที่นี่ ประชุม ปรึกษาก็ที่นี่ ล่ามพม่ามา ก็จะมานั่งที่นี่แจ้งข่าว

ภารกิจ

การอยู่ไปวันวัน เพื่อรอข่าวมันเป็นอะไรที่ยากมาก ที่จะผ่านเวลาไปเฉยๆ สิ่งที่ำให้เราผ่านไปได้คือการหาเป้าหมายรายวัน ให้มีอะไรทำ ให้สมองได้ใช้งานกันฝ่อ พวกผม หลักๆคือน้องชัย ผู้ชายตัวเล็กแต่ใจใหญ่ แต่ละวันจะคิดกันว่าเราหาอะไรกินดี ตอนบ่าย เช่นคุยกันว่าจะกินไอติมกัน เราก็จะพยายามไปตะล่อมคนเฝ้าให้ไปซื้อให้ แต่ต้องหาทางอธิบายว่ามันคืออะไร แบบไหน พม่าไม่เก่งภาษาอังกฤษยิ่งกว่าเรา เช่น ครั้งแรกของไอติม เราเสียไปสองร้อย ได้ไอติมมาแปดไม้ แบบอันละสิบบาทที่ไทย  ในรูปภารกิจคือผลไม้ เราได้มะพร้าวกับมะม่วงมาก็ได้ทานกันทุกคน

การจะได้มาซึ่งเงินไทยที่นี่คือ หัก3%นะครับ

พี่ๆกับด้านหน้าตึกพัก

ต่อคิวช่วยกันตักน้ำไปใส่ถังส้วม

เรื่องนึงที่ผมสงสัยมาตลอด เรื่องที่ผมถูกควบคุมนี้ออกข่าวในตอนแรกแล้วเงียบหายไป ทางเรือพยายามบอกว่าอย่าออกข่าวให้ข่าว เดี๋ยวจะทำให้เราไม่ปลอดภัย
พวกเราก็เงียบกับเรื่องนี้ จนผ่านไปเกือบเดือน เราทนไม่ไหว ไม่มีอะไรคืบหน้า ทางน้องคนนึงที่มีเพื่อนเป็นนักข่าว ก็ประสานไปให้ช่วยออกข่าวเรื่องนี้ นักข่าวตกใจว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ ยันพี่แยม คุณฐาปนีย์ the reporter โทรมาสัมภาษเราที่พม่า รวมถึงทางญาติของพวกเราที่ไปร้องถึงท่านกรรมมาธิการ ที่รัฐสภา ท่านก็ช่วยรับเรื่องเป็นวาระเร่งด่วน ต้องขอขอบคุณมาณ.ที่นี้จริงๆ เพราะข่าวที่ออก เพราะท่านกรรมมาธิการนั้นทำให้เราได้ย้ายที่อยู่ ไปพักที่โรงแรม แค่สองวันที่ท่านเดินเรื่อง สองวันที่ออกข่าว

ก็ช่วยวิเคราะห์กันหน่อยส่วนข้อสงสัยของผมครับ ผมได้ยินแว่วๆว่านักข่าวขอสัมภาษเมียของเรือ ท่านก็ไม่ให้สัมภาษ

ส่วนคนในรูปนอนคิดถึงลูกเมีย ลูกเพิ่งได้สิบวันมั้ง วันที่ออกเรือ

รบกวนสองถามสองเรื่องครับ
1.การออกเรือทุกครั้งมีขั้นตอนดำเนินการอย่างไรครับ เช่นแจ้งเจ้าท่าออกเรือ เสียค่าใช้จ่ายอย่างไร
2.ผมขอดูใบอนุญาตเก่าๆที่บอกว่าจ่าย140เหรียญนี่ให้ขอบเขต หรืออนุญาตอะไรเราบ้างครับ อันนี้ขอรบกวนครับ จะได้ชัดเจนจริงๆ สำหรับนักตกปลาทั้งหลายและจะได้เป็นประโยชน์กับผูทำเรือแบบถูกต้องด้วยครับผม

ส่วนของพอร์ตเคลียแลน ตม ศุลกากรนี่ มีค่าใช้จ่ายมั้ยครับ

ผมงง พม่าเข้มงวดตรวจตรา เกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงครับ. ขอขยายความนิดนึงครับผม ขอบคุณคับ

ไม่เป็นไรครับน้า คุยกันหลายๆฝ่าย ท้ายกระทู้ผมจะสรุปแต่ละประเด็นครับ เรารับฟังทุกท่าน แล้วรีดออกมาเฉพาะที่เชื่อถือได้ดีกว่า กระทู้นี้จะได้พอมีประโยชน์กับนักตกปลาทั้งหลายบ้าง มากกว่าการเล่าเรื่องเฉยๆครับ

สรุปเราอยู่ที่โรงเรียนนี้ตั้งแต่13พฤศจิกายนถึง4ธันวาคม2563 รวม21วัน 22คืน

วันที่ 4 ธันวาคม เราได้ย้ายไปอยู่ที่โรงแรม วิคตอเรียคลิฟ เป็นโรงแรมสามดาว สวย ดูดี แต่ที่เราพักนั้นเป็นห้องที่เอาที่จอดรถมาปรับปรุง ใช้โครงสร้างเดิมของหลังคาที่จอดรถ มาเพิ่มโครงสร้างบางส่วน แล้วทำเป็นห้อง มีแอร์ มีห้องน้ำ ห้องนึงอยู่สามคน ค่าห้องคนละพันบาทต่อวัน โดยย้ายมาที่นี่ทั้งหมด รวม24คน ลูกค้าและคนของเรือ

มาอยู่ที่นี่ทางโรงแรมส่งอาหารให้สามมื้อ ชีวิตดีขึ้น นอนเตียง มีแอร์มีห้องน้ำ มีทีวีดู แต่สำหรับผม ผมอยากกลับบ้าน ยังนอนหลับไม่สนิทเหมือนเดิม ความกังวลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป ปัญหาหลักคือเรื่องการดำเนินการเอกสารต่างๆของพม่า ช้ามากๆ เค้ายังใช้โทรเลขอยู่เลย ภาษากลางของเค้าคือภาษาพม่า เขียนถูกเขียนผิดนี่เราไม่รู้เลย แต่ดีที่สั่งเบียร์ได้ นอนไม่หลับ ตอกเบียร์ไป ก็หลับได้ซักพัก ผมลืมเล่าเรื่องเกี่ยวกับการตรวจโควิดที่พม่า เราถูกตรวจอุณหภูมิตอนอยู่ที่โรงเรียนทุกวัน เค้าใช้ที่วัดแบบยิงสีส้มๆ แบบที่ไทยใช้ช่วงแรกๆ ความละเอียดแม่นยำไม่ได้ ตอนหลังเรามาใช้ แบบสีขาวที่ใช้ทางการแพทย์เท่านั้น เค้าวัดเรานี่ยิงห่างสามเมตร อ่านจบ28องศา ตอบว่าปกติ.... ส่วนการวัดหาเชื้อโควิดแบบราปิดเทส นี่สี่ห้าวันมาที แทงจมูกกันยับเยิน เราโชคดีที่ไม่มีใครติดเชื้อเลย ที่โรงแรมที่นี่ก็เป็นที่กักตัวเฝ้าระวังโควิดเหมือนกัน มีพม่าอยู่หลายชุด เราก็ยังถูกจำกัดบริเวณแค่ในบริเวณลานจอดรถเท่านั้น แต่ไม่ต้องตรวจหาเชื้อแล้ว