การลงทุนในความเสี่ยงสูง ก็มักจะได้รับผลตอบแทนที่สูงเช่นกัน

ผลตอบแทนในภาวะความเสี่ยงสูง ให้ผลลัพธ์มาเชยชมได้ใกล้ที่สุดเพียงเท่านี้ (มันคือไอ้สากดำ เจ้าถิ่นตัวใหญ่ที่โผล่หัวขึ้นมาให้เห็นหน้า แล้วม้วนหางว่ายกลับเข้าบ้านไปอย่างไม่มีเยื่อใยใดๆ)

คงเหลือไว้แต่เพียง “บทเรียน” ให้วิเคราะห์ถึงการใช้สาย PE2 ที่แกะกล่องออกมาใหม่ๆจากโรงงาน แล้วนำออกมาขึ้นสายใช้งาน แต่(เครมว่า)มันออกแบบมาใช้สำหรับตกปลาน้ำจืด แล้วทริปนี้เอามาใช้ตกปลาน้ำเค็มนั้น มันเกี่ยวข้องกันหรือไม่ และ/หรือ อย่างไรนั้น ปุจฉาจึงมีอยู่ว่า หากนักเดินเรือนำเอาเชือกผูกสมอเรือในทะเลสาปน้ำจืด เส้นเดียวกันนี้เอามาผูกสมอเรือขนาดเดียวกันในน้ำทะเล จะได้หรือไม่/อย่างไร (ประเด็นอยู่ที่นักเดินเรือ อากาศ น้ำ ฟ้า ฝั่ง หรือประเด็นอยู่ที่ประสิทธิภาพของเชือกที่ตอบสนองต่อแรงดึงที่กระทำต่อเชือก ณ ขณะใช้งาน นั่นคือ...ความคิดของผม) วิสัชนา...เป็นสิทธิของท่านที่จะไคว่คว้าคิดหาคำตอบ

โค้งท้ายสุดของการตกปลาเริ่มขยับเข้ามาใกล้เต็มแก่แล้ว

ของเหลวเมื่อถูกลดอุณหภูมิให้เย็นลง ย่อมกลายสถานะเป็นน้ำแข็งได้ และเมื่อเอาน้ำแข็งบรรจงใส่ลงไปในแก้วขนาดกำลังพอเหมาะมือซัก 2-3 ก้อน แล้วเทของเหลวบรรจุในขวดนี้ ผ่านน้ำแข็งในปริมาตรเกือบท่วมก้อน เขย่าคลุกเคล้ากับก้อนน้ำแข็งเพื่อลดอุณหภูมิ พอแค่ได้ยินเสียงก้อนน้ำแข็งกระทบขอบแก้ว...กรุ้งกริ้งๆ แล้วทิ้งไว้เพียงชั่วอึดใจ จากนั้นให้สูดมกลิ่นหมักบ่มของวัตถุดิบ ก่อนจะจิบลิ้มชิมรสชาติ นี่คือ วิธีการที่ผมใช้ชิม “ของเหลว” บรรจุขวดชนิดนี้เสมอ ฝรั่งเรียกวิธีการชิมแบบนี้ว่า On-the-Rock (ออน-เดอะ-ร๊อค)

แต่ในภาวะที่น้ำแข็งคลาดเคลน การลิ้มชิมรสชาติของเหลวบรรจุขวดชนิดนี้ จำต้องนำไปลดอุณหภูมิด้วยการแช่ไว้ในถังเย็นๆ ด้วยคุณสมบัติของของเหลวบรรจุขวดชนิดนี้ เมื่อนำไปผ่านกระบวนการลดอุณภูมิ  จะยังคงสถานะ ไม่เปลี่ยนแปลงจากของเหลวกลายเป็นของแข็ง เมื่อใดที่เริ่มเทของเหลวออกจากขวด ท่านจะรับสัมผัสถึงไอเย็นของมัน และทุกครั้งเมื่อขยับแก้วขึ้นบรรจงจิบ ท่านก็จะได้รับกลิ่นของวัตถุดิบที่ใช้บ่มหมักของเหลว ลอยปลิวปะปนมากับไอเย็น เต้นยั่วยวนโสตรับรู้กลิ่นในทันที ครั้นเมื่อได้ลองจิบลิ้มรสชาติ “ความสุขสดชื่น” จินนนาการก็จะซึมเข้าสู่กระแสเลือดในร่างกายทันที

(คำเตือน: On-the-Rock เป็น อรรถรสและความนิยมชมชอบส่วนตัวในการรับชิมลิ้มลองของเหลวบรรจุขวดในแบบของผม การผสมโซดาหรือน้ำลงไปปะปนกับของเหลวบรรจุขวด แม้ได้ปริมาณเพิ่มแต่ทำให้เสียรสชาติในการลิ้มลอง โปรดใช้วิจารณญานในการรับชิมลิ้มลองเอาเองนะครับ)

“ช่วงเวลาแห่งความสุข” สำหรับทริปนี้ได้ขยับเข้าสู่การนับเวลาถอยหลัง ตามจังหวะของแสงทองที่ลดระดับความสูงลงจากท้องฟ้าและส่องมากระทบเหยื่อยามเย็น

ไม่นานนัก...ก็ได้เวลาเก็บเหยื่อเข้ากล่อง

เวลาแห่งความสุขสำหรับการตกปลาได้เดินทางเข้ามาถึงเวลาอันสมควร

และแล้ว...ก็ต้องเอ่ยคำอำลาหลักแก็สอย่างเป็นทางการ

บรรยากาศยามเย็นได้เข้ามาเยี่ยมเยียนระหว่างเดินทางกลับ

อาหารมื้อเย็นได้เสริฟให้กับทุกคน

แสงสุดท้ายแห่งวันเริ่มโบกมืออำลา และหลังจากนี้ผมก็ได้มุดหัวเข้าแช่แอร์ในเก๋งเรือ อาบน้ำให้สบายตัว นั่งดูหนัง และเตรียมตัวเข้านอนยาวๆ

ตื่นมาอีกทีในเช้าของวันถัดไป พร้อมกับออกไปโซ้ยบะหมี่ผัดค้างคืน ไข่ต้ม กาแฟร้อนๆ คลุกเคล้ากับบรรยากาศยามเช้าบนเรือ มันช่างจรรโลงรสชาติบะหมี่ที่เหลือค้างคืนในหม้อได้เป็นอย่างดี 

หากเราสามารถเก็บห้วงเวลาที่มีแต่ “ความสุข” ไว้แต่เพียงอย่างเดียวนั้น...คงดีไม่น้อย แต่ในความเป็นจริงที่ “ความสุขนั้น มันมีความทุกข์แฝงไว้อยู่เสมอ” การได้ออกมาเสพบรรยากาศที่มีแต่น้ำกับฟ้ากลางทะเลแบบนี้ เพียงไม่กี่วัน มันย่อมเต็มไปด้วยความสุขเป็นธรรมดา แต่ถ้าลองอยู่กับมันแบบนี้ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และต่อไปๆ เรื่องเดียวกันที่เคยเป็นความสุขนี้ มันเริ่มกลายเป็นความจำเจ ตามมาด้วยความเบื่อหน่าย แล้วก็เปิดรับเอา “ความทุกข์” เข้ามา...เป็นวัฎจักร มันไม่แตกต่างกับความรู้สึกในขณะที่เรานั่งจ้องคอมพิวเตอร์ อ่านอีเมล จมอยู่กับสัญญาต่างๆ บนโต๊ะทำงาน ก่อนที่จะออกเดินทางมาทริปนี้แน่ๆ 

สิ่งที่ทำให้ความสุข "มีระยะทางห่าง" จากความทุกข์ ได้นั่นก็คือ “เงื่อนระยะเวลา” (Duration-of-Time) และมันมีจุดสิ้นสุดลงอย่างแน่นอน (เมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น...ไม่มีใครหยั่งรู้ได้) หลายคนอยากให้ความสุข มีระยะเวลายาวนานกว่าความทุกข์ แต่ก็คงมีน้อยคนที่อยากจะให้ความทุกข์นั้น มีระยะเวลายาวนานมากกว่าความสุข แต่ไม่ว่าใครจะต้องการให้อะไร เป็นอย่างหนึ่งหรืออย่างไรนั้น ความสมดุลย์แห่ง “ทางสายกลาง” อย่างพอเพียง...และเพียงพอ คือสิ่งที่ต้องตักตวง ภายใต้เงื่อนไขแห่งระยะเวลา ณ ขณะนี้...นี่หว่า เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว กูก็ของนั่งกินอาหารเช้าไป จิบกาแฟร้อนๆ ชมบรรยากาศการเดินทาง มีชีวิตอยู่กับปัจจุบันไปอย่าง “มีความสุข” ก่อนละกัน

ในที่สุดเรือก็พาเราก็เดินทางกลับมาถึงฝั่งอย่างปลอดภัย

หลังจากที่เก็บข้าวของเข้าห้องพักที่โรงแรม อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินทางไปโซ้ยอาหารเย็นกัน

ปลากระพงน้ำแดง เนื้อนุ่มๆ กำลังส่งกลิ่นหอมเย้ายวนชวนชิม...ให้ลิ้มลอง 

เคี้ยวคลุกเคล้ารสชาติให้เข้ากันกับเครื่องเคียง ลำเลียงตามด้วยเครื่องดื่มนุ่มๆลิ้นแบบมีฟองลอยหน้า “ความสุข” บนดินมันเป็นอย่างนี้นี่เอง 

ความสุข ณ บินตูลู จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป (ก็แอบหวังว่าจะได้หาโอกาสกลับไปตักตวงห้วงเวลาแห่งความสุข ณ ที่แห่งนี้อีกคราหนึ่ง เมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น)

ประสบการณ์ในการเดินทางโดยเครื่องบินตอนขามาเป็นอย่างไรนั้น...ยังไม่ลืมเลือน ณ ขากลับเวลานี้ ผมจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์มันเกิดขึ้นซ้ำรอยแน่ๆ (ผมไม่ใช่คนสุพรรณฯ แม้จะเดินทางมาด้วยกัน แต่จะไม่ไปพลาดด้วยกันตอนขากลับอีกแน่ๆ ขอแตกแถวนั่งรอเรียกขึ้นเครื่องอยู่ตรงนี้ดีกว่า)

เมื่อได้แสดงความเคารพต่อ “เวลา” อีกทั้ง เข็ดหลาบกับโทษที่เวลาได้ลงฑัณฑ์ไว้เป็นบทเรียนกับเราอย่างไรตอนขามา ประกอบกับการปฏิบัติตามครรลองของการเคารพเวลา (Punctual) ผลลัพธ์ก็จะทำให้ท่านได้พบกับ “ความสงบ” (Calm) ในการเดินทางเป็นไปตามที่วางแผนไว้...อย่างที่เห็น 

“หลักฐาน” อันว่าด้วย “ความสงบ" 

การเดินทางหนึ่งพันไมล์ ต่างก็ต้องเริ่มกันที่ “ก้าวแรก” เสมอ และในแต่ละการเดินทางของผม มันก็มักจะมีเหตุบางสิ่งบางอย่าง จูงมือผมเข้าไปให้พบเจอ ได้สัมผัส ได้เรียนรู้ ถึงเหตุบางสิ่งบางอย่าง มันทำให้ผมได้พิเคราะห์ถึงที่มาที่ไป(พื้นฐาน) สาเหตุแห่งความต้องการ(วัตถุประสงค์เหมือนกันไหม) มีความแตกต่างด้านใดบ้าง(วัยและวุฒิ) แล้วเก็บผลลัพธ์ที่พิเคราะห์เอาไว้ในกล่อง ตั้งชื่อว่า “บทเรียน” เผื่อวันหนึ่งคืนใด อาจได้เปิดนำออกมาใช้เล่าขาน สานเป็นความรู้ นำไปสู่การพัฒนาตนเอง(หรือผู้สนใจ) และถ้าหากมีโอกาสใหม่เป็นครั้งที่สองให้แก้ไข...ควรจะต้องเอ่ยคำใด...กับใคร...เพื่อให้ลงมือปฏิบัติเรื่องอย่างไร...และเพื่อป้องกันมิให้เกิดเหตุอันใดให้ผิดแผน เป็นต้น 

“ฟุด-ฟิด-ฟอ-ไฟ” คือ การสื่อสารด้านภาษาในระดับหนึ่ง (ชาวบ้านเรียกกันว่า “งูๆ ปลาๆ”) เป็นการนำเอาคำหนึ่ง มาพูดต่อกับอีกคำ ยังไม่ถึงกับเป็นประโยคสนทนา แต่ก็พอสร้างความเข้าใจ ให้เกิดขึ้นกับคนต่างชาติ(ผู้ฟัง) ที่อยู่ในบ้านเมืองเราได้บ้าง เพราะเขามีหน้าที่ต้องพยายาม “ทำความเข้าใจ” ว่าเราสื่ออะไรกับเขา แต่ในทางกลับกัน หากเราเดินทางไปบ้านเขา เรา(ผู้พูด)มีหน้าที่สื่อสาร “ให้เขาเข้าใจ” ภาษาในระดับ “ฟุด-ฟิด-ฟอ-ไฟ” นั้นหนา ได้ปรากฎเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาของผมแล้วว่า...หาได้เพียงพอในการสร้างความเข้าใจให้กับผู้ฟังไม่ ดังนั้น (1) การรู้จักศัพท์แสง (Vocabulary) ในปริมาณที่มากเพียงพอ (2) การรู้จักท่วงทำนองแห่งกาลเวลา (Tense) และ (3) การเรียบเรียงเสียงประสาน เสริมสร้างให้กลายเป็นประโยคสนทนา (Sentence) คือ เรื่องจำเป็นที่ต้องได้รับการ “ยกระดับ” สำหรับนักเดินทางชั้น “ฟุต-ฟิด-ฟอ-ไฟ” เมื่อคิดจะเดินทางไปต่างแดน (ขอฝากไว้ให้พิจารณา)

กระทู้นี้...ได้เดินทางมาจนถึงภาพสุดท้ายแล้ว หวังว่าภาพถ่ายและสถานการณ์ต่างๆ ที่พบเจอมาระหว่างการเดินทาง ร่ายรำพรรณนาผ่านตัวหนังสือ จะสร้างความบันเทิงและแนวคิดให้พี่ๆน้องๆ ได้เรียนรู้เป็นประสบการณ์ และ/หรือ นำเอาไปพัฒนาต่อยอดกันไม่มากก็น้อยนะครับ

ท้ายสุดก่อนจบกระทู้นี้ ก็ขอขอบคุณพี่เล็ก-แปดริ้ว น้าเว็ป น้าเต่า-โทรฟี่ และอีกหลายๆน้าที่ไม่ได้เอ่ยนาม เป็นผู้ที่ถ่ายทอดวิชาการถ่ายภาพให้ผมที่ร้านอินโฮมเมื่อหลายขวบปีที่ผ่านมา วิชาที่ได้ร่ำเรียนมานั้น ผมนำมันมาใช้ได้บ้าง ลืมไปบ้าง และก็ใช้แตกแถวไปบ้าง ก็ไม่ว่ากันนะครับ แต่ผมก็จะพัฒนาต่อยอดมันต่อไป ที่สำคัญ ขอขอบคุณน้าเว็ปที่สร้างบ้านหลังนี้ และยังดูแลพื้นที่ในบ้านหลังนี้ ให้ผมได้นำเรื่องราวการเดินทางมาถ่ายทอดให้กับพี่ๆน้องๆ ได้รับชมกันอยู่เสมอ หวังว่าจะได้พบกันใหม่กระทู้ถัดไป (ถ้ามี) สำหรับกระทู้นี้ ก็ขอกล่าวคำว่า...สวัสดี