[b]“ชีวิต”[/b] กำเนิดเกิดขึ้นมา ดำรงอยู่ตามวิถี และปิดฉากสุดท้ายที่ปลายทางลงด้วย “ความตาย” นั่นคือ [b]“วัฎสงสาร”[/b] ของการเกิดมีชีวิตที่ได้เรียนรู้มา เมื่ออ่านมาถึงบรรทัดนี้ ย่อมเป็นที่ประจักษ์แล้วว่า อันตัวเรานี้หนา ต่างก็เคยสัมผัสรับรู้รสชาติของการเกิด แล้วมีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงเวลา ณ วินาที ที่กำลังอ่านตัวอักษรมาจนถึงบรรทัดนี้ ดังนั้น ก็ย่อมรับรู้แล้วว่า “การเดินทาง” ของการเกิดแบบมีชีวิตนั้น มันแปรผันไปตามตัวแปร ที่ผ่านเข้ามาตามกาละ ระหว่างการเดินทางของแต่ละวิถีชีวิต ต่างคน ต่างชีวิต ต่างตัวแปร และก็ต่างความต้องการ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง คละเคล้ากันไป หากจะเลือกให้ชีวิตได้พบเจอแต่ความสุขเพียงอย่างเดียวนั้น ก็เสมือนหนึ่งว่าโลกของเรานี้ มีเพียงแต่เวลากลางวัน ไร้ซึ่งกลางคืน ฝืนธรรมชาติ ตัวแปรที่เข้ามาทำให้ชีวิตผกผัน มักถูกปรุงแต่งรสชาติด้วย [b]"จิต"[/b] (Souls) ออกฤทธิ์สู่ประตู [b]“ใจ”[/b] (Mind) เกิดเป็นเวทนา เมื่อได้รับรู้รสสัมผัส (Feel) หากชีวีนั้นมี [b]“สติ”[/b] ก็จะ “เข้าใจ” การเกิดขึ้นของตัวแปร ที่ดำรงอยู่เพียงแค่ชั่วขณะ แล้วก็ดับสิ้นไป ไม่จีรังยั่งยืน “ความเข้าใจ” เช่นว่านี้ จะทำให้ “จิต” สามารถจูงชีวิตในร่างกาย ให้ก้าวข้ามผ่านพ้นตัวแปรเช่นว่านั้นไปได้ตามวาระของชีวิต จนกระทั่งไปพบเจอกับ [b]“ความตายตามธรรมชาติ”[/b] ณ ปลายทาง ครบถ้วนกระบวนความตามวัฏจักรของการ “เวียนว่ายตายเกิด” ใน...ภพภูมิมนุษย์

การตก [b]“ปลาเทร้า”[/b] ที่รัฐอลาสก้าในกระทู้นี้ เดิมทีผมตั้งใจจะนำมาบอกเล่าเก้าสิบ ให้เป็นกระทู้ถัดจากกระทู้ “ผ้าขาวม้าไทย ไปนิวยอร์ค” แต่ความต้องการกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตของผมนั้น มันไม่สมัครสมานสามัคคีกันดังที่ได้ตั้งใจไว้ ทั้งนี้ ก็เพราะว่า “เวลา” ณ ขณะหนึ่งในชีวิต ได้จูงมือให้ผมก้าวเท้าเดินย่างเข้าไปสะดุดกับเรื่องราว ที่แทรกเข้ามาบนเส้นทางแห่งการตกปลา อีกทั้ง นานาจิปาถะต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งในรูปแบบที่อยากให้แวะเวียนเข้ามาหาบ่อยๆ และก็แบบที่ไม่อยากให้มันโผล่หน้าแวะผ่านเข้ามาในชีวิตเลย ดังที่กล่าวมานี้ มันทำให้เจ้าปลาเทร้าสีรุ้งตัวนี้ ไม่มีโอกาสว่ายออกมาจากกรุภาพถ่ายที่จัดเก็บไว้ใน Hard Disk แถมยังต้องเสียสละ เปิดทางให้กับกระทู้อื่นๆ ได้โลดโผนโจนทะยานไปตามลำดับเรื่องราวของเหตุการณ์นานาจิปาถะต่างๆ ที่แทรกตัวผ่านเข้ามาระหว่างช่วงเวลาของชีวิต ณ ขณะนั้น จนกระทั่ง “เวลา” ได้สร้างเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ไม่ได้เรียกว่ารัก ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่สามารถติดต่อ ทักทาย แถมยังบังอาจพัฒนาให้ตัวมันกลายพันธุ์ สานสัมพันธ์ระหว่างคนสู่คนได้ง่ายกว่าเดิม อานุภาพของมัน ทำให้อวัยวะภายในร่างกายที่ใช้กักเก็บลมหายใจ ไม่สามารถทำงานได้คล่องตัว จนในที่สุดทำให้คนหายใจไม่เข้า และกลายร่างจากคนเป็นผีไปในที่สุด และไอ้เจ้าสิ่งเล็กๆ ที่ไม่ได้เรียกว่ารักนี้ มันทำให้พฤติกรรมของคนที่ถูกปกปิดไว้ด้วยมารยาททางสังคม เปลี่ยนไปจากเดิม เริ่มด้วยความกล้าที่จะ [b]“ใส่หน้ากากเข้าหากัน”[/b] อย่างเปิดเผย ไม่ต้องซุกซ่อนปกปิดความนัยกันอีกต่อไป พฤติกรรมของคนที่เปลี่ยนไปแบบนี้ ถือได้ว่า “เวลา” ได้นำพาให้มนุษย์ก้าวย่างเข้าสู่ยุคสมัยแห่ง [b]“ความ(ผิด)ปกติในรูปแบบใหม่”[/b] หรือ ที่เรียกขานกันว่ายุค “New Normal” อย่างพร้อมเพรียงกันนั่นเอง การย่างก้าวเข้าสู่ในยุคสมัยนี้ ส่งผลให้พฤติกรรมของมนุษย์เงินเดือน ต้องปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสถานการณ์ตามยุคสมัย จากแรกเริ่มเดิมที เหล่าบรรดามนุษย์เงินเดือนทั้งหลาย ต้องบังคับตัวเองให้ตื่นก่อนไก่โห่ เร่งรีบถีบตัวเองออกจากบ้าน แก่งแย่งกันใช้บริการสาธารณะ เดินทางจากที่หนึ่ง ไปยังอีกที่หนึ่ง ให้ทันช่วงเวลาที่ มนุษย์เงินเดือนคนนั้น ได้ตกลงขาย [b]“เวลาในชีวิต”[/b] กว่า 8 ชั่วโมง/วัน จำนวน 5 วัน/สัปดาห์ เพื่อ “กักขัง” อิสระภาพของตัวเองในห้องรูปทรงสี่เหลี่ยม แลกกับ [b]“เงินตรา”[/b] ค่าตอบแทนเป็นรายเดือน และในยุคที่ผู้คน “ใส่หน้ากากเข้าหากัน” อย่างเปิดเผยนี้ มนุษย์เงินเดือนทั่วทุกหัวระแหงแห่งหน ได้เปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขา ไม่ต้องเร่งรีบเดินทางไปขังตัวเองอยู่ที่อื่นแห่งหนใด แต่กลับกลายมาเป็น “ขังตัวเองอยู่กับบ้าน” นั่งเฝ้าหน้าจอคอมพิวเตอร์ (Work-from-Home) นั่นเอง (ก็ดีเหมือนกันนะ ประหยัดค่าเดินทาง แถมยังไม่ต้องมาเสียเวลาเลือกชุดทำงาน แต่ต้องลงทุนค่าน้ำ ไฟฟ้า และ internet เป็นต้น) เมื่อได้จังหวะว่างเว้นจากการนั่งอ่านสัญญาต่างๆจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมจึงมีโอกาสได้แวะเข้าไปสะกิดเจ้าปลาเทร้าตัวนี้ ให้ว่ายออกมาจาก Hard Disk เล่าขานการเดินทาง ณ กาลครั้งหนึ่งที่เคยไปใช้ชีวิตที่รัฐอลาสก้า ประเทศสหรัฐอเมริกา (Alaska, United States of America) เรื่องราวการเดินทางจะเป็นอย่างไร ได้อรรถรสที่ถูกปากถูกใจใครหรือไม่นั้น ก็ต้องลองรับชมกันนะครับ [b]วิธีการใช้กระทู้:[/b] ไม่มีพิธีรีตองใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างฟรีสไตล์ (Freestyle) และไร้ซึ่งพันธนาการ (เพราะได้ปลดเปลี้องออกไปหมดแล้ว) รับชมกันแบบสบายๆ ในบรรยากาศการท่องเที่ยว กิน ดื่ม ตกปลา ถ่ายรูป

ในช่วงเวลาที่งานสัญญาต่างๆกองสุมเต็มอยู่บนโต๊ะทำงาน จนแทบอยากจะสำเนาร่างของตัวเองเอาไว้คอยช่วยรับมือกับสถานะการณ์ต่างๆ พลันก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นที่โต๊ะทำงาน พอรับสายก็ได้ยินถ้อยคำเชื่อเชิญว่า ”[b]“ไปตกปลาหลักแก็สไหม...สนใจอ่ะป่าว?”[/b] เป็นสำเนียงเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้งที่อยากได้ยินที่สุดในเวลาที่งานกองสุมอยู่เต็มโต๊ะทำงานแบบนี้ หลังจากคำเชิญประโยคแรกได้สิ้นสุดลง [b]“เมืองบินตูลู ประเทศมาเลเซีย”[/b] คือ คำบอกเล่าแสดงถึงสถานที่ๆ (Location) เราจะออกไปตกปลาในครั้งนี้ แม้คำว่า “ไปครับ” แม้จะเป็นคำตอบที่คิดไว้ในใจ แต่ถึงอย่างไรก็ขอตรวจเช็คตารางเวลาทำงานกันเสียก่อนที่จะตอบรับปากออกไปซะหน่อยก็ดีนะครับ การเดินทางในครั้งนี้ มีผู้ร่วมเดินทางที่มาจากหลายประเทศ เช่น สิงคโปร มาเลเซีย จีน และไทย แรกเริ่มเดิมทีก็อยากจะทำเป็นกระทู้สองภาษาเหมือนเดิม ซึ่งคงต้องใช้เวลาเพิ่ม (ซึ่งเวลาของผม ณ กระทู้นี้ไม่เอื้ออำนวยให้ทำได้เนื่องจากสัญญาหลากหลายโปรเจ็กกองเต็มโต๊ะไปหมด) แต่นั่น...ไม่ใช่ประเด็น เพื่อให้ความจริงที่ประสบพบเจออยู่ในวงจำกัด แต่ก็ยังคงกลิ่นไอแห่งความเป็นจริงให้ได้ปรากฎ เป็นวิถีแห่งบทเรียน เพื่อการเรียนรู้ ดังนั้น การบรรยายเฉพาะแต่เพียงภาษาไทยนั้น เป็นทางเลือกที่เหมาะสมแล้ว...สำหรับกระทู้นี้ :cool:

[b]“Noise”[/b] อ่านออกเสียงว่า “นอยส์” เมื่อเรารู้ว่าคำๆนี้มันอ่านออกเสียงว่าอย่างไรแล้ว ครั้นจะไม่รู้ถึงความหมายของมันนั้น ก็คงจะไม่ครบถ้วนกระบวนความ คำๆนี้ หมายถึง “เสียง” เฉกเช่นเดียวกับคำว่า “Voice” ซึ่งก็หมายถึง “เสียง” เช่นเดียวกัน แต่บริบทในความหมายของมันนั้น ใช้สื่อความต่างบริบทกัน กล่าวคือ Voice จะหมายถึงเสียงพูด หรือเสียงร้อง(เพลง)ของคน (เสียงที่เกิดจากการสั่นสะเทือนของเส้นเสียงในลำคอ) แต่ Noise นั้นหมายถึง เสียงดังรบกวน หรือเสียงอึกทึกน่ารำคาญ เป็นต้น (เป็นอีกหนึ่งความเหมือน...ที่แตกต่าง) คำว่า Noise ในการถ่ายภาพนั้น “มันคืออะไร?” มีกูรูผู้รู้หลายท่านได้กรุณาบอกกล่าวไว้อย่างนี้ อย่างโน้น และก็อย่างนั้น อีกรวมทั้งบทความต่างๆที่ผมเองได้เข้าไปศึกษาหาอ่านความรู้ ขอนำสาระมาสรุปเป็นประโยคสั้นๆ เพื่อเป็นปฐมบทเกริ่นนำเข้าสู่เนื้อหาของกระทู้นี้ได้ว่า ไอ้เจ้า Noise ที่ว่านี้ มันก็คือ [b]“สัญญาณรบกวนที่เกิดขึ้นภายในระบบเซ็นเซอร์ของกล้องถ่ายรูป และส่งผลให้เกิดเป็นจุดสี(ที่ไม่พึงประสงค์)ปรากฎอยู่ในภาพถ่าย”[/b] ขอออกตัวนิดหนึ่งนะครับว่า ผมไม่ใช่ผู้รู้อะไรในการถ่ายภาพ ผมเป็นแค่ “คนธรรมดา” ที่แบกกล้องติดตัวออกไปถ่ายรูปในยามว่างบ้าง...ก็เท่านั้น ดังนั้น รายละเอียดของ Noise เชิงลึกนี้ คงต้องเรียนเชิญท่านไปศึกษาต่อยอดด้วยตัวเองนะครับ แต่ “Noise” ในความหมายที่จุดประกายให้เกิดการนำเสนอเนื้อหาตามกระทู้นี้ มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาจาก [b]“เสียง”[/b] (Voice) ของผู้คร่ำหวอดในเรื่องอุปกรณ์ถ่ายภาพท่านหนึ่ง (เรื่องสมมุติ) ท่านได้กรุณาสละเวลา ส่งเสียงผ่านสัญญาณโทรศัพท์ที่ไร้ซึ่งสัญญาณรบกวนใดๆ เล่าขาน อธิบายความเรื่อง “กล้องถ่ายภาพ” ว่ามันคืออุปกรณ์ที่สำคัญในยุคดิจิตอล สามารถส่งผลต่อคุณภาพของภาพถ่ายได้โดยตรง ท่านกล่าวเปิดฤกษ์ไว้อย่างนั้น หลังจากนั้น ก็ยิงคำถามต่อไปว่า [b]“ทำไมภาพถ่ายถึงไม่ชัดและมีจุดเต็มไปหมดในภาพถ่าย?”[/b] แล้วก็ตามมาด้วยคำถามยอดนิยมว่าใช้กล้อง [b]“ค่ายอะไร?”[/b] อ๋อ! ถ้าใช้กล้องค่ายนี้ ก็จะได้ภาพที่มีสีสรรอย่างนี้ แต่ถ้าใช้ค่ายนี้ภาพก็จะมีสีสรรแบบนั้น แต่ตอนนี้ ทุกคนในกลุ่มผมต่างก็หันมาสังกัดค่ายที่ว่านั้น...กันหมดแล้ว บทท้ายสุดของเสียง(สาธยาย) สรุปได้ว่าผมต้อง [b]“ย้ายค่าย”[/b] หากต้องการ “ความคมชัดในภาพถ่าย” :think: "ความสงสัย" ก็เริ่มบังเกิด ดังนั้น ผมก็ขอถือเอาฤกษ์วันหยุด (วันรัฐธรรมนูญ) ส่งเสียงแห่งความสงสัยไว้ในกระทู้นี้

[b]“พลาย”[/b] ตัวเล็กๆเชือกหนึ่งถือกำเนิดเกิดในทะเลจีนใต้ เดินหาอาหารตามแนวเส้นรุ้ง เส้นแวง ตะแคงไปๆมาๆ แถวๆ อาณาเขตเอเชียทวีป ในโซนความกดอากาศต่ำที่มีมวลความชื้นสูงแผ่ปกคลุมเป็นวงกว้าง ด้วยความชื้นที่มีมากก็เลยส่งผลให้เจ้าพลายเชือกนี้ต้อง “ฉี่” บ่อยๆ พ่นน้ำออกมาเป็นละอองฝอยปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณอ่าวไทย เมื่อปลายฝนต้นหนาวที่ผ่านมานี้ (พ.ย. 2560) พืชพันธุ์ธัญญาหาร น้ำท่าในเขตโซนร้อนที่มีความอุดมสมบรูณ์ ทำให้เจ้าพลายน้อยเชือกนี้กินอิ่มและมีกำลังวังชา ตามประสาเด็กก็มักชอบวิ่งซุกซน ปีนระดับเส้นแวง ไต่ละติจูดสูงขึ้นไปในเอเชียอาณาเขต โหรหลายค่ายสำนักเกรงเหตุแห่งวาตภัย จึงร่วมกันเสกคาถา จับยามสามตา แล้วพยากรณ์รูปลักษณาของเจ้าพลายเชือกนี้ไว้ว่า โหงวเฮ้งมันดี จะมีอนาคตไกล ได้เติบใหญ่ ไต่ระดับ ขยับไซด์ จากพลายสามัญชนธรรมดาไปเป็นพญาช้างสาร(ไต้ฝุ่น) และจะมุ่งหน้าเข้าสู่ชายฝั่งในอาเชี่ยนคันทรี่ ณ “ก็อมปูเจีย” (Cambodia) ดังนั้น มันจึงถูกขนานนามว่า “ด็อมเร็ย” (Damrey ภาษากัมพูชา แปลว่า ช้าง) นับแต่นั้นเป็นต้นมา หลังจากที่เจ้าพลาย “ด็อมเร็ย” เชือกนี้ได้ตกมัน ฟาดงวง ฟาดงา ทำให้น้ำท่าเอ่ออ่วมท่วมอรทัยในหลายจังหวัดภาคใต้ตามรายงานข่าวหน้าจอแก้วไม่เว้นแต่ละวันนั้น ผลกระทบของมันก็ดันแทรกเข้าไปเตือนจิต สะกิดใจ ให้คิดระวังภัยกันหลายคน เช่น จากกรุงเทพกว่าจะถึงระนอง จะต้องเจอกับอะไร เราจะเดินทางกันช่วงเวลาไหน ใครจะจับคู่นั่งรถไปกับใคร น้ำจะท่วม-ทางจะขาดอย่างที่เป็นข่าวหรือไม่ ...แล้วเราจะออกเรือกันรอดปลอดภัยกันหรือเปล่า ทั้งหมดนี้ คือ “ความวิตกกังวล” (Anxiety) ที่ต่างจิตต่างคนต้องนำไปคิดบริหารจัดการ มากไปก็…“ตื่นตูม” (Panic) น้อยไปก็… “ประมาท” (Negligence) เป็นต้น ธรรมชาติได้สร้างภาวะ “ระแวดระวังภัย” ให้กับทุกสรรพชิวิต เพื่อรักษาตัวให้รอดและปลอดภัย ดังนั้น การที่คนนี่...กลัวว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างนี้ ส่วนคนนั้น...คาดว่ามันน่าจะเป็นแบบโน้น นานาสารพัน...ให้ระแวดระวัง(ภัย)กันไป สุดท้ายแล้ว [b]“ความพอดี”[/b] (Sufficiency) ต้องจัดการให้ดี ก่อนที่ทุกชีวีจะร่วมลงเรือลำเดียวกัน ดังนั้น การวางแผนที่ดีประกอบกับการจัดการที่ดี จึงทำให้เราฉกฉวยหา “จังหวะ” (Moment) ที่ทั้งวาตะและวารี เว้นวรรคพักโฆษณา เปิดช่องให้เราเดินทางไป “ลักหลับ” เจ้าพลายเชือกนี้ ณ ที่กลางทะเล เสมือนหนึ่งการรบแบบสงครามกองโจร “เอ็งมา...ข้าฯมุด เอ็งหยุด...ข้าฯแหย่ เอ็งแย่...ข้าฯตี เอ็งหนี...ข้าฯตาม ประมาณนั้น