ผมเคลิ้มหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย มาสะดุ้งตัวตื่นอีกทีก็ตอนเครื่องเรือเบาลง แต่ครั้งนี้ผมไม่กวีกวาดที่จะลงมาตกปลา เพราะหมายที่ผ่านมามันทำให้รู้สึกว่าช่างเหนื่อยล่ายิ่งนัก สมองไม่ค่อยจะตอบสนองเร็วเท่าใด แต่การออกมาตกปลาในลักษณะนี้ ผมรู้อย่างเดียวว่าเราต้องช่วยกันตก เพื่อให้ได้จำนวนปลาที่มากพอเวลาแบ่งกันกลับบ้าน

ที่หมายแห่งนี้คนที่ชอบตกด้วยเหยื่อสดก็จะไปทางด้านหัวเรือ เพียงแค่ลงสายไปไม้แรกก็ปรากฏว่าเราโดนถล่มจากฝูงฉักฮื้อ หรือกระมงตาแดงกันถ้วนหน้า จนไต๋แก่ถึงกับบอกว่า ให้ช่วยกันจิ๊กก่อน เพราะเสียดายหมึกกับปลาเป็น เอาไว้ตกอังเกย กับไอโฉมพรุ่งนี้ดีกว่า

เพียงแค่สิ้นเสียงเท่านั้นสายจิ๊ก เหยื่อจิ๊กสารพัดขนาด ก็ถูกส่งน้ำรอบลำเรือ จิ๊กกันแบบเอาเป็นเอาตาย แต่เกมส์การจิ๊กก็เหมือนการแทงหวยซื้อล๊อตเตอรี่ สำคัญที่ต้องมีศรัทธา จากนั้นขึ้นอยู่กับกับว่าเราซื้อ หรือแทงบ่อยแค่ไหน ซื้อแล้วโดนแด็ก แทงแล้วโดนแด๊ก หรือจิ๊กแล้วไม่แด๊ก เราต้องไม่หมดศรัทธา...ก้มหน้าก้มตาทำต่อไป

แต่สำหรับค่ำคืนวันนี้เราเริ่มจะหมดศรัทธา ด้วยเหตุผลที่ว่าปลาไม่สนใจเอาเหยื่อจิ๊กเลย ไม่ว่าจะมาจากสำนักไหน มีเสียง ไม่มีเสียง สั่นเหมือนเจ้าเข้า สะท้อนแสงเขียวเหมือนเสมหะ เงาวับแบบสะท้อนแสง พริ้วแบบคารมคนเช้าชู้ ทั้งเหยื่อใน เหยื่อนอก เหยื่อทำเอง เหยื่อขโมย เหยื่อยืม แม็งส์สาระพัดเหยื่อที่โดนส่งลงไปยังข้างล่าง ทุกตัวล้วนกลับมาอย่างสงบ ปลอดภัย ไร้ซึ่งร่องรอยเขี้ยวฟันทุกตัว เราจิ๊กกันจนแขนล้า ไม่ใช่เย่อปลาจนแขนล้า

ผมเป็นคนแรกที่เริ่มจะยอมแพ้ เดินหาอะไรกินสั่งเด็กเรือให้ต้มน้ำร้อน เพียงแค่นี้ก็คงเดาได้ว่าเมนูสิ้นคิดของผมคืออะไร…มาม่า…มาม่าแน่นอนที่สุดครับ น้ำร้อนๆเทลงไปในถ้วยคัพ ใส่ผงปรุงรสทุกชนิดลงไป ปิดฝาทิ้งไว้สัก 5 นาที เปิดออกมาส่งกลิ่นหอมกรุ่น จนทำให้มือจิ๊กทั้งหลายหันมามอง ผมประคองถ้อยมาม่าหมูสับขึ้นมา แล้วเดินไปท้ายเรือ บรรจงใช้ช้อนซ่อมพลาสติกตักขึ้นมาคำโตแล้วยัดเข้าปาก…ในใจฝันถึงสวรรค์ที่ลอยอยู่ข้างหน้า กับกลิ่นที่หอมโชยออกมาจากไอร้อนๆแต่…

แม็งส์เอ่ย…เหม็นอับยังเฮี้ยส์…มาม่าแม็งส์เก่าเก็บจนเหม็นหืนจากร้านขายของชำที่สะพานปลาท่าลงเรือ กูว่าแล้วตอนหยิบมาแม่ค้าแม็งส์แสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า ประดุจหนึ่งว่าพม่าหรอกขายมาม่าคนกรุง…คนกรุงที่โง่ซื่อบื้อส์…คิดแล้วกูอยากกระโดดน้ำแล้วฟรีสไตล์ ผสมกบกับกรรเชียง ขึ้นฝั่งไปตบแม็งส์จริงๆ

จะมีอะไรมาทำให้ผมเสียความรู้สึกได้มากเท่าค่ำคืนวันนี้อีกไหม ปลาไม่แด็กส์ คนก็แด็ส์มาม่าไม่ได้ คิดแล้วสลดหดหู่กับชีวิตการตกปลา หรือว่าคืนนี้พระเจ้าจะไม่เข้าข้างซาตานอย่างเรา ผมเริ่มมีอาการง่วงนอน เพื่อนหลายคนเริ่มวางคันเบ็ดแล้วค้นหาของกิน บางคนยังจิ๊กน้ำเปล่า ปล่อยเหยื่อลงน้ำกว่า 60 เมตร แล้วสร้างแอคชั่นลมๆแร้งจนน่าถอดใจ…

ก่อนผมจะถอดใจขึ้นไปนอน ผมเอื้อมมือไปหยิบคันหนุ่ยอำพล กับเพื่อนๆของเค้าทั้งวงขึ้นมา “ไมโครจิ๊ก” ยาว 6 ฟุต 6 ประกบกับรอก Shimano Ci4 เบอร์ 3000 ใส่สาย Pe1.5 หมอเป็ด พอมันเห็นผมทำในสิ่งนั้น มันก็สายหัวแล้วบอกว่า… “พวกคันปลาซิว ปลาสร้อย” ผมไม่สนใจคำพูดดั่งหมาเยี่ยวรดสังกระสีนั้น ส่งเหยื่อเข้าหมายที่แท่น แล้วปล่อยให้กระแสน้ำพาเหยื่อขนาด 20 กรัมให้ลอยเข้าไป มั่นช่างนานแสนนานเพราะกระแสน้ำแทบไม่ไหล

ทิ้งไว้นานตราบเท่าใดไม่ทราบได้เพียงแค่สายหย่อน ผมก็ปั่นรอกเร็วๆแล้วใส่แอคชั่นนิดหน่อย เพียงแค่ไม้แรก ปลายคันก็ถูกกระชากอย่างแรงจากเจ้าตัวใต้น้ำ จากนั้นความมันส์ก็บังเกิด ทั้งวิ่ง ทั้งมุด กระชากสายออกตามจังหวะการหนีเอาตัวรอด จากด้านซ้ายมาทางด้านขวาของเรือ  Ci4 เบอร์ 3000 ทำหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์ เบรคเนียนราวกับหน้าพริตตี้ราคาค่าตัวคืนละ 30,000 ไม่มีเด้าให้เร้าใจ

สาย Pe.1.5 จากเวปเจ็กที่รวยที่สุดในโลก ผู้ครองตลาดการค้าเสรีของโลกออนไลน์ ทำหน้ามี่ได้ซื้อสัตย์ ดังข้าราชการจนไที่ตรงฉิน คันไดว่า MJ.โค้งงอจรดปลายน้ำเหมือนนักการเมืองเอามือกุมไข่โค้งคำนับเพื่อขอเก้าอี้รัฐมนตรี…จนสุดท้ายเจ้าตัวปริศนาที่งับเหยื่อไมโครจิ๊ก 20 กรัมพ่วงด้วยเบ็ดสามทางก็ยอมมอบตัว มันเป็นปลากระมงตาแดงน้ำหนักราว 3 กิโล หลังการต่อสู้อย่างสมศักดิ์ศรี มันก็ขึ้นมานอนชมจันทร์ที่ท้ายเรือ

ผมไม่รอช้าหลังปลดปลาออกผมส่งเหยื่อไปเป็นไม้ที่สอง ไม่ที่สาม และไม้ที่สี ทุกไม้ไม่มีพลาดแม้แต่ไม้เดียว จากคันปลาซิวปลาสร้อยที่หมอเป็ดมันด่าเอาไว้ เวลานี้มันคือตัวปั่นหุ้นอย่างมหาศาล ทุกคนทิ้งคันจิ๊กไว้เบื่องหลังหันมาจับคันแคสกันถ้วนหน้า ท้ายเรือเป็นแปลเปลี่ยนไปเป็นรันเวย์ หวุดหวิดที่หมอเป็ดจะได้ใช้ชุดผ่าตัดเล็กที่เตรียมมาหลายต่อหลายครั้ง เมื่อหน้ารอกปิดเองเวลาตีแล้วเหยื่อพร้อมเบ็ดสามทาง วิ่งเข้าหาคนข้างเคียงที่ท้ายเรือ…555

ทุกไม้ที่ถูกส่งออกไปสามารถนับปลาหนึ่งตัวได้เลย เรียกได้ว่างานนี้สถิติดีมาก เกือบจะ 1:1 เลยก็ว่าได้ เราโดนฝูงปลากระมงถล่มกันทั้งคืนจากการแคสเพียงอย่างเดียว นานๆครั้งมันจะหลงกินจิ๊กสักครั้ง เพราะเพื่อนบางคนอย่างน้าบอมไม่มีคันแคส ก็ต้องจิ๊กแบบวัดดวงกันไป…

ผมเริ่มมีอาการเมื่อยบริเวณอุ้งมือ เพราะไม่เคยเตรียมใจว่าจะมาใช้คันขนาดเล็กปราบเด็กเกเรที่หลักแก๊ส นานๆจะใช้คันสปินนิ่งสักครั้งมันเลยออกอาการนิดหน่อย แต่เพราะความมันส์ และความบันเทิงอาการเหล่านี้จึงมิใช่ปัญหา เราโดนถล่มแบบนี้จนเริ่มล้า โดยเฉพาะบักเอมันใช้คันป๊อบคันใหญ่ตีเข้าไปชายไฟช่วงรอยต่อมืดๆด้วยเหยื่อผิมน้ำขนาดใหญ่ ผลปรากฏว่ามันโดนกระชากแต่ละครั้งเกือบตกน้ำ บางตัวพาวิ่งเข้าไปหลักจนขาดกระจาย ไซด์ที่ได้มาส่วนใหญ่จะใหญ่กว่าของชาวบ้านทั้งหมด เหยื่อที่ใช้แทบจะจำหน้าไม่ได้ เพราะสาระรูปผิดไปมาก เหมือนแท่งไม้ธรรมดา ไม่มีสีมีสรรอะไรเลย ดูแล้วแทบไม่เหลือราคา แต่หารู้ไม่ว่ามันผ่านสมรภูมิกลักแก๊สคืนนี้มาอย่างโชคโชน…

ความเงียบเริ่มมาเยือนไม่ใช่เพราะปลาไม่กินแต่ตอนนี้ค่อนคืนมาแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสว่าง ผมเริ่มแทรกตัวหาที่นอน แต่ท้ายเรือยังมีผู้กล้ายืนท้าความง่วงประลองกำลังกับฝูงปลาอยู่จนรุ่งเช้า แล้วเข้าครัวทำกับข้าวเลี้ยงเราต่อทันที คนๆนั้นคือบักเอ พ่อครัวตัวร้ายมือปาณาติบาตหนึ่งเดียวในเรือเรานั่นเอง

โปรดติดตาม มหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ใน
ตอนที่ 5 ถอยเพื่อตั่งหลักเข้าตี
ได้ที่นี่ที่เดียว…ตกปลากับเรือแพรอาภรณ์ สำหรับวันนี้ ขอกว่าคำว่า…สวัสดีครับ

สวัสดีครับมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน…ก่อนอื่นผู้เขียนต้องขอขอบพระคุณทุกท่านสำหรับคำติชมใน บทความเชิงท่องเที่ยวตกปลาทั้ง 4 ตอนที่ผ่านมา โดยผู้เขียนหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เมื่อท่านอ่านจข้อเขียนนี้จบลง มันอาจเป็นแรงบันดาลใจเล็กๆ ให้ท่านอยากจะออกไปผจญภัยในทะเลกว้างบ้าง

เพื่อเป็นประสบการณ์ในการตกปลา แค่นี้ผู้เขียนก็มีความสุขแล้ว และจากนี้ไปเช่นเดิมครับหลังจากที่ห่างหายไปนานขอเชิญท่านเสพบทความนี้ต่อแบบไม่มีคั่นโฆษณาอย่างมีความสุขถ้วนหน้าครับ…

ตอนที่ 5 ถอยเพื่อตั่งหลักเข้าตี

ดวงอาทิตย์ยามเช้าลอยขึ้นจากขอบฟ้าของทะเลด้านทิศตะวันออก แสงสีทองจับกับขอบฟ้าสีคราม ที่ไร้ซึ่งเมฆหมอกมาบัง ในยามนี้ผมเดาได้เลยว่า วันนี้เราจะเผชิญกับความร้อนอย่างที่เราไม่เคยเจอมาก่อนกลางทะเล ความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผาลงมา โดยปราศจากกระแสลมช่วยบรรเทา ทะเลมันกำลังจะกลายเป็นนรกโลกันต์ในอีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึงนี้

เพื่อนบางคนยังหลับไหล เพราะยืนท้าทายกับฝูงปลาจนรุ่งสาง แล้วค่อยพาร่างเข้าไปหลบแสงแดดราวกับเป็นแวมไพร์ บางคนเริ่มหากาแฟร้อนเทลงท้องในยามเช้า ตามอุปนิสัยและความเคยชิน แต่สำหรับผมในยามเช้า การกินกาแฟคือสิ่งที่ไม่เคยปฏิบัติและไม่คิดจะปฏิบัติ แต่การขี้เพื่อระบายเอาของเก่าที่เข้าไปเมื่อวานออกลงสู่ท้องทะเลเป็นกิจวัตรที่มิสามารถลืมปฏิบัติได้ มนุษย์เราก็มีแค่นี้กิน ขี้ ปี้ และนอน

อาหารที่ผมเติมลงไปใหม่เพื่อแทนของเก่าในเช้าวันนี้ ยังคงเป็นข้าวต้มปลา แต่ผสมด้วยหมึกตัวใหญ่ๆที่ชิงตายก่อนปฏิบัติหน้าที่ ทุกคนต่างมานั่งตั่งวงทานข้าวและสนทนากันไปตามประสา การสนทนาก็คงหนีไม่พ้อนเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา กับสภาวะที่เราสุดจะงงคือ ปลาไม่กินเหยื่อจิ๊ก แต่กลับหันไปงับเหยื่อแคสจากคันสปินนิ่งขนาดเล็กแทน ทำให้เกมส์การต่อสู้เมื่อคืนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจเป็นที่สุด ถึงแม่จำนวนปลาเราอาจจะได้มาไม่มากเหมือนทริปปีที่ผ่านมา

เช้าวันนี้ไต๋แก่ให้เกียรติเรามานั่งทานข้าวเช้าด้วยคำถามที่เราส่วนใหญ่สอบถามจากทาไต๋อาวุโสคือ วันนี้เราจะเข้าหมายไหน…? และเกมส์ที่เราจะเล่นคือเกมส์อะไร…? คำตอบที่ทุกคนได้รับคือ เราจะเล่นกมส์ปลาหน้าดินตระกูลปลาโฉมงาม และปลาเก๋า เหยื่อที่ใช้คือหมึกเป็น

สำหรับผมแล้วเกมส์หน้าดินลักษณะแบบนี้ผมจะไม่ค่อยจะตื่นเต้น หรือให้ความสำคัญเท่าใดนัก ประเภทว่าลงสายทิ้งๆไว้แล้วมานั่งคุยนั่งโม้มากกว่า โดยไม่ได้คาดหวัง แต่เกมส์ที่ผมคาดหวังไว้ และชอบมากเป็นพิเศษคือเกมส์สายลอย เพื่อตกปลาอินทรีย์ ทั้งที่บางหมายไต๋อาจจะให้คำแนะนำว่าลอยทิ้งไว้ก็ได้นะ แต่ไม่ค่อยจะมีตัว ผมก็จะนอบรับ แต่ก็ลอยทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะคติประใจของผมคือ ตัวเบ็ดอยู่บนอากาศย่อมไม่มีโอกาสที่จะได้ปลา แต่ถ้ามันอยู่ในน้ำ อย่าน้อยเปอร์เซนต์การได้ปลาก็มากขึ้น

เสียงเครื่องยนต์เรือที่คำรามมาตลอดเวลาในช่วงเช้าเริ่มเบาลง เรือเริ่มขับตีวงวนไปรอบๆด้วยความเร็วต่ำ นั่นหมายถึงเราถึงที่หมาย และมันคือกริยาการบังคับเรือของไต๋ เพื่อวนหากองหินใต้น้ำ สัญญานแบบนี้ไม่ต้องบอกหรือส่งเสียงตะโกนออกไปว่าถึงที่หมายแล้ว คนที่หลับก็จะตื่นขึ้นทันทีอัตโนมัติ เมื่อเรือเบาเครื่อง คนที่ตื่นอยู่ก็จะเข้าประจำที่หยิบอาวุธตามที่ตัวเองถนัด

เสียงสมอโดนทิ้งลงท้องทะเล เรื่อเริ่มปัดท้ายไปตามกระแสน้ำ ผมคาดคะเนด้วยสายตาแล้ววันนี้เราอาจไม่ค่อยจะโชคดีกับการล่าหาตัวโทรฟี่สักเท่าไหร่ เพราะว่ากระแสน้ำไหลค่อนข้างเอื่อยมากๆ แต่การตกปลากลางวันในวันนี้ผมบอกได้เลยว่ามันคือการพักผ่อนเอาแรงอย่างหนึ่ง เพราะคืนนี้เรายังต้องยืนท้าทายความง่วงกันอีกทั้งคืน

บักเอมักจะเป็นคนที่ไวเสมอเรื่องของการตกปลา เพียงแค่สายสมอตึงเหยื่อจิ๊กแบบ Slow ก็ถูกมันส่งลงไปสร้างลีลาในท้องน้ำก่อนใครๆในเรือ ปลายคันถูกบักเอ ยกขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ มันบรรจงสร้างจังหวะด้วยความปราณีต เหมือนเชฟบรรจงแต่งหน้าเค็ก คนอื่นๆต่างคนต่างก็เริ่มลงเหยื่อของตัวเอง ส่วนมากแล้วเราจะใช้เหยื่อหมึกเป็นลงสายหน้าดินทิ้งไว้ และบางคนหลังลงสายเสร็จก็จะมานั่งตกปลาเก๋าเล่นเพื่อเอาไปฝากคนทางบ้าน

ผมก็คลายๆกับทุกๆคนต่างกันตรงผมไม่ลงเหยื่อหน้าดิน ผมเลือกรอกตัวเก่ง Abu7000c Syncro จุสายจนาด 15 ปอนด์ ประกอบกับตัวเบ็ดจากเมืองจีนราคาถูกๆเบอร์ 11 ผูกด้วยสลิงสามตัว ประเภทใช้แล้วทิ้งแบบไม่เสียดาย แค่นี้ผู้อ่านก็คงพอจะทราบแล้วนะครับว่าปลาที่ผมจะตกคือปลาอะไร…!

อินทรีย์ครับ…ปลาอินทรีย์เท่านั้นที่ผมจะตกในกลางวัน ด้วยเหตุผลความชอบส่วนตัวเวลาที่ปลาชาร์จเหยื่อ มันทรมานลิ้นเสียของรอกดีครับ จนบางครั้งผมต้องเอารอกตัวที่ใช้บ่อยๆไปหาหมอ เพื่อตรวจเช็คลิ้นเสียงสักครั้งหนึ่ง…555 เหยื่อที่ผมใช้ในวันนี้คือปลาทูขนาดใหญ่ที่ได้จากการโสกมาขังไว้ในห้องเหยื่อ ซึ่งมีอยู่อย่างเหลือเฟือ คมเบ็ดสามตัวถูกฝังไว้ด้านหลังค่อนข้างไปทางท้ายของตัวปลาทู

เมื่อปลาทูลงน้ำมันก็โชว์ความฟิตด้วยการวิ่งออกไปจากตัวเรือทางด้านท้ายทันทีอย่างไม่คิดชีวิต ปกติผมจะใช้ทุ่นตกปลาสวายตามบ่อมาลอยสาย  ไม่ใช่ว่าโลกสวย แต่ด้วยเหตุผลเรื่องของขยะในทะเล บอกได้เลยครับว่า บางครั้งผมแอบละอายใจนิดๆที่จะต้องทิ้งโฟมลงทะเล ถึงแม้จะเป็นแค่ก้อนเล็กๆก็ตาม แต่วันนี้ผมพลาดครับผมไม่ได้เตรียมทุ่นตกปลาสวายมา ในเรือลำนี้ก็ไม่มีโฟม ดังนั้นตัวเลือกสุดท้ายที่ผมไม่อยากเลือก และไม่เคยเลือกจึงโดนบังคับให้เลือกโดยสิ้นเชิง “ขวดน้ำเปล่าพลาสติก” ผมลอยอินทรีย์วันนี้จนผมตายไปแล้ว เกิดใหม่หรือเปล่าไม่รู้ เพราะบาปหนา แต่ขวดใบนี้มันจะอยู่กับทะเลไปอีก 100 ปี คิดแล้วเศร้า…เศร้าแล้วก็ปล่อยสายไปพลางๆ

ขวดที่เอามาใช้แทนทุ่นถูกปลาทุและกระแสน้ำที่ไหลอ่อนๆพาออกไปทางด้านท้ายของเรืออย่างช้าๆ ผมกะระยะว่ามันอยู่ในแนวเลยกองออกไปสัก 80 เมตร กับระดับน้ำที่เซ็ททุ่นไว้ลึกราว 7 วา เพียงเพื่อต้องการตกปลานักล่ากลางน้ำ ที่มีอัตราการวิ่งที่เร็วอันดับต้นๆของโลกใต้ทะเล พอทุ่นออกไปได้ระยะตามที่ต้องการผมก็เอาคันขึ้นปักบบหลังคาเพื่อไม่ให้แกะกะเพื่อนที่ลงสายหน้าดิน แบะไม่วายที่จะฆ่าเวลา เพิ่มโอกาสด้วยการลงสายหน้าดินด้วยหมึกเป็นในชุดสปินนิ่งเก่าๆไว้สักชุด เพื่อจะมีอะไรมาส่งประกวดกับเค้าบ้าง

ขณะที่เพื่อนๆลงสายหน้าดินกันนั้น บักเอก็จิ๊กเอาปลาเก๋าตัวแรกของทริปขึ้นมาจนได้ และไม่น่าเชื่อว่ามันสามารถจิ๊กปลาเก๋าไซด์นี้ได้ขึ้นมาติดต่อกัน 6-7 ตัว เล่นเอาหุ้นจิ๊กขึ้นทันที แต่แปลกมากครับ เพียงแค่เจ้าเอิร์ธลงเหยื่อเบ็ดครอบครัวเป็นพวง เกี่ยวด้วยเศษหมึกตายเท่านั้น บักเอก็ต้องมานั่งแกร่วทันทีเพราะลาไม่แด็กส์เหยื่อจิ๊กเลย แต่มันหันไปสนใจหมึกแล่เป็นริ้วๆกลิ่นหอมจวนใจมากกว่า

เกมส์ตกปลาหน้าดินด้วยหมึกเป็นหุ้นเริ่มขึ้นมาทันทีเมื่อคันที่พี่ตี๋หมื่นไม้ ที่ลงไว้ท้ายเรือเริ่มทำงานสายก็นกระชากออกไปอย่างแรง แต่ก็หาได้แรงกว่าขุมพลังเบรคของรอกไดว่าไม่ ปลายคัยโค้งคำนับกับผิวน้ำ สายค่อยถูกลากออกไปอย่างสม่ำเสมอ แต่ค่อนข้างจะดุดัน เจ้าตัวใต้น้ำเริ่มวนอยู่ภายใต้ท้องเรือ ไม่ต้องเดาก็พอจะอ่านเกมส์ออกว่างานนี้มันคือโฉมงานแน่นอน พี่ตี๋ใช้เวลาต่อกรกับเจ้าตัวใต้น้ำแค่เพียงพอได้เหงื่อซึมๆ ในขณะที่ตากล้องกำลังบันทึกภาพของพีตี๋อยู่ในมุมต่างๆ พร้อมส่งเสียงพากย์แบบได้อารมณ์อยู่นั้น เหตุการณ์วงแตกก็เกิดขึ้น…

แกร็กกกกกกกก…รอก Penn 320 ของเจ้าบอมก็แหกปากร้องลั่นดังยาวราวกับจะโดนข่มขืน ผมหันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความตกใจ ผมกับเจ้าบอมเราออกสตาร์ทพร้อมกัน เจ้าบอมตะโกนว่าคันบอม…คันบอม…แต่หารู้ไม่ว่าผมไม่ได้วิ่งไปที่คันของเจ้าบอม แต่ผมก็วิ่งไปที่คันของผมเช่นกัน คันของผมเป็นคันสปินนิ่งประกบกับรอกได้ว่าเบอร์ 2500 เก่าๆ เก่าขนาดไหน เก่าขนาดที่มันเป็นรอกใบ้ไม่มีเสียง แต่ที่ผมวิ่งไปคันของผม เพราะว่าคันมันงอเป็นสระอาอยู่ตอนนี้ในจังหวะกระตุก กระตุกอย่างต่อเนื่อง แต่ไร้ซึ่งเสียงของรอก

คันผมอยู่ท้ายเรือ คันเจ้าบอมอยู่ด้านขวา คันเจ้าบอมรอกมันแหกปากร้อง พร้อมกับคันผมที่โค้งงอ เราต่างคนต่างก็เริ่มอัดปลา แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เจ้าบอมก็รู้โดยนัยว่าปลาตัวนี้มันไม่ใช่ของบอม…555 ปลามันกินคันผมนานแล้วจนวิ่งไปพานกับสายของบอม แต่ด้วยเหตุที่รอกผมไม่มีเสียง ประกอบกับผมบอกแล้วว่าผมลงมันแบบไม่ได้หวังผลที่จะต้องมานั่งเฝ้า ผมจึงไม่ได้สนใจ ไอความไม่ได้สนใจนี้เองมันทำให้ผมได้โฉมงานขึ้นมาพร้อมๆกับพี่ตี๋ มันเป็นโฉมงานตัวแรกในทริปนี้ของผมเลยครับ

เรากำลังหัวเรา และงง อยู่กับเกมส์โฉมงามฉวยคันหนึ่ง แต่รอกอีกคันหนึ่งแหกปากร้อง หลักฐานทุกอย่างมันฟ้องจากคลิปที่ถ่ายไว้ได้ ผมตกเป็นจำเลยสังคมทันที…555 เกมส์หน้าดินเริ่มมีเส่นห์มากขึ้นในความรู้สึกของหลายๆคน แต่สำหรับผมมันยังคงเป็นเรื่องของการฆ่าเวลาเสียมากกว่า

แดดเริ่มร้อนแรงขึ้น ไร้ซึ่งกระแสลมมาบรรเทาในความร้อน ณ เวลานี้เราทุกคนเหมือนคนบาปที่โดนสาปลงมาลอยอยู่ในกระทะทองแดงใบใหญ่ กระทะที่ยังไม่เดือน แต่มันร้อนยิ่งกว่าน้ำจะเดือน ผมมั่นใจว่าเพลานี้ถ้าผมเอาน้ำใส่มาม่าแล้วเอาไปตากกลางแดด รับรองได้ว่าไม่เกิน 15 นาที ผมจะได้มาม่าที่หอมกรุ่นในมื้อเที่ยง แต่ผมหาทำเช่นนั้นไม่ เพราะสิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือ ทำอย่างไรก็ได้ไม่ให้เลือดในตัวมันเดือดจนพ่นออกมาทางจมูก…! เวลานี้แค่จะเดินออกจากหลังคาเรือเพื่อไปเช็คเหยื่อที่ท้ายเรือยังไม่มีใครทำ เพราะเราอาจตายได้…555

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คนบางคนในเรือ ถึงกับเอ่ยปากให้ผมเอาปืนมายิงดวงอาทิตย์ให้ดับลงได้ไหม ปราณประดุจว่า ชาตินี้กูไม่เอาแสงแดดก็ได้ และแล้วความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผาจนทำให้ทุกคนต่างก็หามุมร่มๆอาศัยบังตัว ก็หาได้เป็นอุปสรรคอีกต่อไปไม่เมื่อ Abu7000c Syncro ของผมมันแหกปากร้องขอความช่วยเหลือกลางแสงแดดบนหลังคาเรือ ราวกับว่ามันกำลังจะตาย…สายถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว และหนักหน่วงกว่าทุกครั้ง

ผมกระโดดตัวลอยออกไปยืนกลางแดดอย่างอัตโนมัติ แน่นอนงานนี้ประสาทมันการสั่งงานไขสันหลัง ไม่ใช่ผ่านสมอง นั่นคือมันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ ดังคำที่ว่าความไวของเสือย่อมเหนือกว่าหมาขี้เรื้อนฉันใด ความไวของผมย่อมเหนือกว่าเสือฉันนั้นในนาทีนี้ คันเบ็ดเสด็จลงจากหลังคามาอยู่ในมือเมื่อใดไม่รู้ตัว รู้แต่ว่ามันกระชากรุนแรง และวิ่งอย่างยาว…ตูม…ตูม…ตูม… สามครั้งสามคราที่เจ้าตัวปริศนากระโดดขึ้นผิวน้ำ เพื่อหนีการพันธนาการจากคมเป็ด ปากของมันแหลมและยาว…ครีบหลังกางออกเป็นใบดั่งรมสีดำตัดกับแผ่นน้ำสีคราม…

จบกันเครับ…สำหรับผมมันจบลงแล้ว…มันไม่ใช่อินทรีย์…แต่มันคือปลากระโทงร่ม…เหตุการณ์การต่อสู้ระหว่างคนกับปลากระโทงร่มตัวงามจะเป็นเช่นไร่ ขอเชิญท่านติดตามได้ในตอนต่อไป…

โปรดติดตาม มหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ใน
ตอนที่ 6 กระโทงร่มราชินี แห่งท้องทะเล
ได้ที่นี่ที่เดียว…ตกปลากับเรือแพรอาภรณ์ สำหรับวันนี้ ขอกว่าคำว่า…สวัสดีครับ